บทที่ 750

หลิน เสวียจียิ้มบาง พลางยกกาแฟขึ้นมาจิบ สายตาของหล่อนมองออกไปยังถนนที่คลับคลั่งไปด้วยผู้คนด้านนอก ราวกลับไม่รีบตอบคำถามของทัง โรลชูว ส่วนโรลชูวเองก็ไม่ได้เอ่ยเร่งแต่อย่างใด ร่างเล็กทำเพียงอดทนนั่งรอ ไม่นานเสวียจีก็หันกลับมามองแก้วกาแฟที่อยู่บนโต๊ะก่อนจะเงยหน้ามองคนที่มาด้วยอีกครั้ง “คุณทัง ฉันเชื่อว่าเธอเคยเห็นอิทธิพลของพ่อชินจินมาแล้ว เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าชินจินจะสู้พ่อของเขาได้?” “ฉันเชื่อในตัวชินจินค่ะ” ช่างมั่นใจ ทว่ายังคิดน้อยไปอยู่ดี หลิน เสวียจีกระตุกยิ้มพลางส่ายหัว “คุณทัง รู้ไหมว่าสองสามวันนี้ ชินจินยังหาวิธีแก้ไขเรื่องของตระกูลหยิงไม่ได้เลย?” โรลชูวขมวดคิ้วทันที พลันจ้องเขม็งไปยังหลิน เสวียจีที่กำลังพูดอยู่ เห็นแบบนั้น เสวียจีก็กดยิ้มลึกกว่าเดิม “พวกเธอมันก็แค่เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ไม่มีทางเทียบพ่อของชินจินได้หรอก” “ที่นี่คือเป่ยหนิง ไม่ใช่ปักกิ่ง” โรลชูวพูดเสียงดังฟังชัด ทว่าหลิน เสวียจีกลับมองเธอด้วยแววตาสมเพช “คุณทัง คิดว่าอิทธิพลของตาแก่นั้นจะมาไม่ถึงเป่ยหนิงเหรอ?” การนิ่งไม่ตอบของโรลชูว บ่งบอกได้ว่าลึก ๆ แล้วเธอเองก็คิดไม่ต่าง หลิน เสวียจีรู้สึกว่าตนต้องรีบแจ้ง