บทที่ 712

ซู เหวินจิงหัวเราะเบา ๆ “คุณปู่เซินคิดว่าถ้าเขายกเลิกการจัดงานแต่งงานของเรา เขาจะรู้สึกผิดต่อคุณปู่ของฉัน และคงไม่กล้าไปเจอหน้าเขาแม้ว่าจะผ่านไปเป็นร้อยปี” เซิน โมเฟยขมวดคิ้ว “คุณปู่นี่ดื้อจริง ๆ” ซู เหวินจิงมองเขาและวางมือไว้บนราวบันได สายตาเธอมองไปยังวิวเมืองปักกิ่งตอนกลางคืน และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “พี่สาม พี่ยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม? ตอนนั้นพ่อแม่ของฉันเพิ่งจากไปได้ไม่นาน ถึงแม้ว่าตอนนั้นฉันจะยังเด็ก ฉันก็ยังรู้ว่าฉันจะกลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่อีกต่อไป แต่ในตอนที่ฉันกำลังคิดว่าโลกทั้งใบของฉันคงสลายไป คุณปู่เซินก็มาพาฉันไปอยู่ที่คฤหาสน์เซิน ที่นั่นฉันได้เจอกับเด็กชายร่างสูง ตัวผอมบาง” เธอหยุดพูดและหันไปมอง เซิน โมเฟยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก “เขายิ้มให้ฉัน รอยยิ้มของเขามันอ่อนโยนมาก และเขาก็พูดว่า 'ยินดีต้อนรับ น้องสาวคนเล็ก เรียกฉันว่าพี่สามได้นะ ฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเอง' ตั้งแต่นั้นมาเขาก็อยู่ในใจฉัน ฉันไม่เคยบอกใครให้รู้ ฉันรักเขา ฉันรักเขาจริง ๆ” คำสารภาพของเธอทำให้ เซิน โมเฟยตกใจ เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความรักของเธอ มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เข