บทที่ 707

“คุณ…” ฮัน อี้เฉินยกมือและเดินเข้าใกล้เธอ แต่จู่ ๆ เขาก็หยุดเดิน คงเป็นเพราะในตอนที่เธอจ้องมองเขา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง มันทำให้มือของเขาสั่น เมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เขาพูดอะไรกับเธอออกไป และเมื่อกี้เขาก็เกือบจะตีเธอไปแล้ว เขาก็เกาหัวด้วยความหงุดหงิดก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ และมองเธออย่างขอโทษ “เฉียนเฉียน ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรทำแบบนั้นกับคุณ” คำขอโทษของเขาไม่ได้ทำให้ หยาง เฉียนเฉียนรู้สึกดีขึ้นเลย แต่มันกลับทำให้เธอหัวเราะออกมา “กล้าพูดมานะ ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้พูดดูถูกฉันรึไง ไม่จำเป็นต้องขอโทษ” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและเกลียดชัง ท่าทีของ ฮัน อี้เฉินเปลี่ยนไป เขากำลังรู้สึกละอายใจอย่างเห็นได้ชัด เขาเอื้อมมือออกไปจับมือเธอ แต่เธอก็หลบเขาได้ทัน มันทำให้มือของเขาค้างอยู่บนอากาศ “เฉียนเฉียน ได้โปรดอย่าโกรธผมเลย” เขาอ้อนวอน หยาง เฉียนเฉียนหัวเราะ “ฉันไม่ได้โกรธคุณ ถ้าฉันโกรธฉันคงตีคุณไปแล้ว” คำพูดที่เย็นชาของเธอทำให้ ฮัน อี้เฉินรู้สึกอึดอัดมาก เขากัดริมฝีปาก และพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก “ที่คุณสาดน้ำใส่ผมคือคุณยังไม่ได้โก