บทที่ 677

ลุงจ้าวฟื้นแล้ว เมื่อทราบข่าว ทัง โรลชูวก็รีบตรงไปไปโรงพยาบาลทันที เมื่อลุงจ้าวเห็นเธอ น้ำตาของเขาก็ไหลออกมา "คุณหนู..." เมื่อเห็นใบหน้าที่แก่ชราของเขา ทัง โรลชูวก็รู้สึกถึงความขมขื่นในใจของเธอ ขณะที่เธอรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อจับมือเขา “ลุงจ้าว” เธอเรียกเขาออกมาอย่างแผ่วเบา ตอนนี้ลุงจ้าวเป็นเหมือนเด็กน้อย เขาจับมือเธอแน่นและร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ข้าง ๆ เขา จ้าว ฉีเหยิงกำลังปาดน้ำตาออกจากหน้าพ่อของเขา ขณะที่เขาพูด “พ่อครับ หยุดร้องไห้เถอะ พ่อไม่อยากคุยกับคุณทังแล้วเหรอ?” ทัง โรลชูวยิ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรค่ะ ปล่อยให้ลุงจ้าวร้องไห้ก่อนก็ได้ เขาจะได้รู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ร้องไห้เสร็จแล้ว” แต่พวกเขาไม่คิดว่าลุงจ้าวจะเป็นลมไป เนื่องจากอารมณ์ที่ระเบิดออกมา พวกเขารีบเรียกหมอด้วยความกลัวทันที หมอบอกว่าลุงจ้าวยังอ่อนแออยู่เพราะเพิ่งฟื้น เขากระวนกระวายเกินไปและด้วยเหตุนี้จึงเป็นลม แต่ในไม่ช้าเขาก็จะตื่นขึ้นเอง ทัง โรลชูวถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากได้ยินคำพูดของแพทย์ เธอจ้องคราบน้ำตาของลุงจ้าวที่กำลังร้องไห้อยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ขณะที่เธอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ตราบใดที่ลุงจ้า