บทที่ 610

ซึ่งภาพที่ลูกลุงจ้างกำลังหดโทรออกหาตำรวจอยู่นั้น ทำให้นัยน์ตาของเสี่ยวหวันวูบไหว สองมือของเธอกำแน่นใต้ผ้าที่คลุมขาไว้ เพราะตัวเธอรู้ดีว่าจริง ๆ แล้วลุงจ้าวหายไปไหน ถ้าโรลชูวติดต่อตำรวจได้ พวกเขาก็จะเริ่มออกตามหา แล้วเธอก็จะโดนเปิดโปง และหลังจากนั้น มันก็ทำให้ยากต่อการหลบหนี แถมยังเป็นการสร้างปัญหาให้โรลโรลเพิ่มอีก พอคิดแบบนั้นแล้วกดดันมากเข้า เธอก็กรีดร้องออกมา จนทัง โรลชูว กับ จ้าว ฉีเหยิงต้องหันไปมอง ดูเหมือนว่าเสี่ยวหวันอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่ายังอึกอักลังเลอยู่ โรลชูวขมวดคิ้ว “เซา เสี่ยวหวัน อยากพูดก็พูดออกมาเถอะ จะเล่นแง่ไปทำไม” “ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธ” เสี่ยวหวันตอบพร้อมมองไปทางฉีเหยิง ชายหนุ่มจึงโต้กลับ “ถ้ามันทำให้ผมเจอพ่อได้ ผมไม่โกรธหรอก” คนป่วยเลยถอนหายใจโล่งอก “โอเค งั้นฉันจะบอกนาย…” เธอตอบแล้วเริ่มเล่า “ลุงจ้าวกลับไปหาคนรักเก่าของเขา” “คนรักเก่าเหรอ?” โรลชูคิ้วกระตุก ‘ลุงจ้าวไปมีคนรักตั้งแต่เมื่อไหร่?’ “พ่อผมจะไปมีคนรักเก่าได้ยังไง?” ในที่สุดฉีเหยิงก็พูดในสิ่งที่เธอสงสัยออกมา “แล้วทำไมเขาจะมีไม่ได้ เขาบอกฉันว่าลูกชายเขา นั่นก็หมายถึงนาย จะไม่เห็นด้วยเรื่องคนร