บทที่ 473

ในขณะที่เธอหลับ กู โรลโรล ได้ยินเสียงแม่ของเธอหวีดร้อง เธอกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงนอน เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่ยังคงมืดสนิท และคิดว่าเธอคงฝันไป ก่อนจะได้ยินเสียงของแม่เธอร้องกรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ทันได้คิดอะไรมาก เธอลงจากเตียงและรีบวิ่งออกไปด้านนอกทันที มองลงมาจากบันได เธอเห็นผู้มาเยือนสองคนยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น สีหน้าเปลี่ยนไปในทันทีขณะที่เธอวิ่งลงบันไดไป ตะโกนถาม “ทัง โรลชูว เธอมาทำอะไรที่นี่?” ทัง โรลชูว หันหลังกลับไปเห็น กู โรลโรล ที่กำลังวิ่งลงมาด้วยสีหน้าตื่น คิ้วของเธอเลิกขึ้นก่อนจะคิดในใจว่ามันจะดีกว่าถ้าทุกคนมาอยู่รอบ ๆ “นี่มันบ้านของฉัน ฉันจะมาหรือจะไปตอนไหนก็ได้ ฉันจำเป็นต้องบอกเธอด้วยหรอว่าฉันจะมาที่นี่?” ทัง โรลชูว ยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่แววตาของเธอนั้นราวกับจะฆ่าคนได้ กู โรลโรล เดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะเห็นว่า เซา เสี่ยวหวัน นั่งหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวดอยู่บนโซฟา เธอเดินเข้าไปหาและถามขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ “แม่คะ เกิดอะไรขึ้น?” “โรลโรล ลูกมาแล้ว” เซา เสี่ยวหวัน ยิ้ม “ค่ะ หนูลงมาเพราะได้ยินเสียงแม่ร้อง” ก่อนจะถามอีกครั้ง “แม่คะ แม่เจ็บตรงไหน?” “แขนของแม่” เซา เสี่ยวหวั