บทที่ 315

"พวกมันไปหมดแล้ว!" “ถ้าฉันเห็นก่อนหน้านี้ ฉันคงไม่ปล่อยให้พวกนั้นไปหรอก” "ถ้ามันเป็นแผลเป็นล่ะ?" “เจ็บมั้ย” ทัง โรลชูว ถามในขณะที่ฆ่าเชื้อที่บาดแผลของ ซอง อันยี ซอง อันยี เงยหน้าขึ้นอย่างเงียบ ๆ และเธอรับรู้ถึงความกังวลของคุณหมอทังด้วยตาของเธอ... และใจของเธอ “ถ้ามีครั้งต่อไป อย่าเข้าไปยุ่งกับคนพวกนั้นเข้าใจไหม?” ทัง โรลชูว มองเธอ จากนั้นเธอกล่าวเสริมว่า "การถอยออกมาไม่ได้หมายความว่าเรากลัว แต่เพราะเราไม่อยากยุ่งด้วยแค่นั้นเอง เข้าใจรึเปล่า?" "เข้าใจแล้ว" ซอง อันยี พยักหน้าแล้วยิ้มสดใสให้เธอ “ชูวชูว แกจู้จี้เหมือนแม่ฉันเลย” “งั้นก็เรียกฉันว่าแม่สิ” ทัง โรลชูว พูดติดตลกกับเธอ คาดไม่ถึงว่า ซอง อันยี จะเปิดปากและพูดว่า "ชูวชูว... แม่" “แกทำจริงเหรอเนี่ย!” ทัง โรลชูว กลอกตาของเธอด้วยความโกรธ “ฉันเด็กเกินกว่าที่จะมีลูกอายุเท่าแกนะ” ซอง อันยี แสร้งทำเป็นไม่พอใจและพึมพำ "ฉันช่วยแกทำไมนะ ทั้ง ๆ ที่แกก็มาว่าฉันอยู่ดี" ทัง โรลชูว อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ไม่ ฉันไม่ว่าอะไรแกเลยนะ ที่จริงฉันมีความสุขมาก" หลังจากที่เธอทายาบนแผลเสร็จแล้ว ทัง โรลชูว ก็มองดูแผลพวกนั้นและพูด่า "ฉันหวังว่าพวกแ