บทที่ 285

ตั้งแต่ ทัง โรลชูว หายตัวไป ลู เซียวเหยา ก็เป็นกังวลอย่างมาก เขานั่งไม่ติดเก้าอี้ด้วยความกระวนกระวายใจ เห็น ลู เซียวเหยา เดินกลับไปกลับมา หยิง เสี่ยวเซียวคำรามออกมาอย่างหงุดหงิด “ลู เซียวเหยา นั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ได้หรือไง นายเดินไปเดินมาบ่อยเสียจนฉันเวียนหัวไปหมด” ลู เซียวเหยา เม้มริมฝีปากราวกับเป็นคนผิด “ผมนั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ได้หรอก ถ้าทำได้ผมจะเดินไปเดินมาแบบไม่รู้จุดหมายอย่างนี้เหรอ” หยิง เสี่ยวเซียว ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “คุณลูก็ออกไปตามหา ชูว แล้วไง นั่นหมายความว่า ชูวปลอดภัย ไม่มีอะไรต้องกังวล” แม้เธอจะพูดถูก แต่… “ผมกังวลว่าพี่ใหญ่จะลงโทษผมหนัก” นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกกลัวที่สุดตอนนี้ “ก็นั่นแหละ ผมกังวล!” หางตาของ หยิง เสี่ยวเซียว กระตุกพร้อมกับที่เธอโต้กลับอย่างฉุนเฉียว “นายน่ะสมควรที่จะโดนพี่ชายของนายลงโทษแล้ว!” “ลูกพี่ลูกน้องที่แสนรักของฉันต้องถูกเนรเทศไปยังพื้นที่แห้งแล้งในแอฟริกาใต้ ฉันเองก็กังวลไม่แพ้กันหรอก” ลู เซียวเหยา ส่ายหน้าและถอนหายใจ ราวกับฟ้าจะถล่มลงมา “เซิน โมเฟย แค่ไปดูงานเท่านั้นแหละ เธอพูดยังกับเขาจะไม่กลับมาอย่างนั้นแหละ” หยิง เสี่ยวเซ