บทที่ 672

“ไม่ใช่นะคะคุณพ่อ คุณแม่ไม่ใช่คนแบบนั้น นี่ต้องเป็นการเข้าใจผิดค่ะ” เมลานี่อธิบายพลางส่ายหน้า “พอได้แล้ว เมลานี่ พ่อพอจะได้ยินข่าวลือมาจากคนอื่นมาบ้าง” เดเมียนพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ตอนที่ตำรวจบุกเข้าไป แม่ของหนูกำลังดึงเสื้อของวอลเตอร์อยู่ในโกดังทั้งกลางวันแสก ๆ ระหว่างตำรวจทำการสอบสวนวอลเตอร์ เขาเปิดเผยว่าเขาเป็นชู้กับเธอมาสี่ถึงห้าปีแล้ว พวกเขาพบกันเฉลี่ยเดือนละครั้ง ไม่ว่าจะเป็นที่โรงหนัง ในรถ หรือแม้กระทั่งข้างนอก” สีหน้าน่ากลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเมลานี่เมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น เดเมียมเริ่มร้อนใจยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเขาพูดต่อ เขาดูเหมือนเป็นสัตว์ป่าที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ แม้ว่าจะพิการ แต่เขาก็ยังทำลายข้าวของที่อยู่ใกล้ตัวเขาได้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นอย่างแรงกล้า “เธอดูถูกพ่อมาตลอด เธอดูถูกที่พ่อพิการ” เดเมียนทุบขาตัวเอง “เพราะเธอ พ่อถึงกับฆ่าเชอรีน ขัดแย้งกับทั้งตระกูลยูล และรับโทษทั้งหมด แต่แทนที่เธอจะสำนึกบุญคุณ เธอทำเหมือนพ่อเป็นแค่เครื่องมือ” เมลานี่ตกใจที่ได้ยินเช่นนั้น “คุณพ่อ คุณ… คุณพ่อเป็นคนฆ่าเชอรีนเหรอคะ?” เดเมียนพยักหน้าด้วยดวงตาที่ซับซ้อน “ตอนนั้นพ่อรัก