บทที่ 125

เมื่อเฟรยาเห็นฌอนเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เธอรีบลุกขึ้นทันทีแล้วเอ่ยขึ้นบอก “ฉันจะออกไปซื้อผลไม้ให้แคทเธอรีนที่ด้านนอกโรงพยาบาลนะคะ” “ไม่ต้องครับ” ฌอนบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อาหารที่ขายข้างนอกนั่นไม่ถูกสุขอนามัย ผมสั่งอาหารจากโรงแรมเจ็ดดาวให้มาส่งที่นี่แล้ว” เฟรยาพูดอะไรไม่ออก ว้าว แคทเธอรีนจะได้ทานอาหารจากโรงแรมเจ็ดดาวแม้ว่าเธอจะพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก็ตาม เธอนี่โชคดีจริง ๆ เฟรยาเดินไปหาแคทเธอรีนที่เตียงพลางขยิบตาให้กับเธอ หลังจากนั้นเธอก็รีบออกไปทันที แคทเธอรีนรู้สึกซาบซึ้งเพราะเธอคิดไม่ถึงว่าฌอนจะดูแลเธอดีแบบนี้ นี่เธอตาฝาดไปหรือเปล่า? เธอรู้สึกเหมือนได้เห็นร่องรอยของความอบอุ่นในดวงตาของเขา “ความจริงฉันไม่อยากทานอะไรเลยค่ะ” แคทเธอรีนยังรู้สึกเครียดและวิตกกังวล หญิงจึงเอ่ยขึ้นบอกอย่างแผ่วเบา “ไม่อยากอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ ทว่าดวงตาของเขากลับเย็นชา “นี่คุณไม่ได้อ่านใบรับรองแพทย์ที่หมอออกให้เลยเหรอ?” แคทเธอรีนรู้สึกไม่เข้าใจ ก็เธอไม่ได้อ่านมัน “ยัยโง่” ฌอนพูดด้วยสีหน้ามืดมน “คุณไม่รู้เลยเหรอว่าร่างกายของคุณบอบช้ำมากแค่ไหน? หมอบอกว่าคุณจะมีลูกไม่ได้อีกเล