บทที่ 270

“ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่เคยคิดหวัง ว่าจะได้อะไรจากตระกูลยูล” น้ำเสียงของแคทเธอรีนเต็มไปด้วยความอ่อนใจ “ถึงยังไง คราวนี้ฉันก็ต้องไปที่แคนเบอร์รา ฉัน...” “ไปเถอะครับ” เวสลีย์วางมือลงบนหลังมือของเธออย่างแผ่วเบา “ไม่ต้องห่วงผม ผู้ดูแลจะดูแลผมเอง” “ขอบคุณนะคะ” ความจริงแล้ว แคทเธอรีนรู้สึกซาบซึ้งมาก เวสลีย์และฌอนช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เวสลีย์อ่อนโยนและพร้อมรับฟังเธออยู่เสมอ ในทางตรงกันข้าม ฌอนเอาแต่ใจตัวเองและเย่อหยิ่ง เธอมักจะต้องอดทนกับพฤติกรรมของเขา เมื่อไรก็ตามที่เธออยากจะทำอะไรสักอย่าง เธอต้องพยายามทำทุกวิถีทางเท่าที่เธอจะทำได้เพื่อเกลี้ยกล่อมเขา ให้ได้รับการอนุญาตจากเขา เธอรู้สึกว่าก่อนหน้านี้มันเป็นความเหนื่อยหน่ายที่ต้องอยู่กับฌอน เธอยังไม่ชอบเรื่องที่เขาคอยให้คนจับตาดูเธออยู่เสมอ ถึงอย่างนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอมีปัญหากับการปรับตัวให้ชินกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ “คุณคิดอะไรอยู่เหรอครับ?” จู่ ๆ หญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาก็ถอยออกห่าง แววตาของเวสลีย์ฉายแววความหม่นหมองออกมา พลางจับมือของเธอเอาไว้แน่น ในตอนนั้นเอง แคทเธอรีนก็รู้สึกตัวขึ้นมา อยากรู้ว่าอะไรทำให้เธอนึกถึงฌอน