บทที่ 262

“คุณคิดว่าผมยังจะเชื่อคำพูดของคุณอยู่อีกเหรอ?” ฌอนไม่แม้แต่จะสบตากับแคทเธอรีน แคทเธอรีนลดสายตาลงเงียบ ๆ เมื่อคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรที่เธอสามารถอธิบายได้อีกแล้ว เธอหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นเอกสาร หัวใจของเธอไม่เคยรู้สึกหนักอึ้งเช่นนี้มาก่อนเมื่อเธอเซ็นชื่อ ‘แคทเธอรีน โจนส์’ ลงไป “เรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันจะขึ้นไปเก็บของ แล้วจะออกไปหลังจากนั้น” เธอหันหลังแล้วเดินขึ้นบันได ฌอนไม่ได้คิดที่จะหันกลับไป ทว่าในที่สุด เขาก็หันหลังกลับไปชำเลืองมองเธอ หญิงสาวสวมชุดนอนสีชมพู เรือนผมของเธอสยายยาวราวกับน้ำตก กลิ่นหอมคล้ายต้นซีดาร์หลงเหลืออยู่ตรงจุดที่เธอเพิ่งจากไป ฌอนกำมือแน่น ยิ่งเขากำมือแน่นเท่าไร เขาก็ยิ่งหายใจไม่ออกน้อยลงเท่านั้น ตอนแรกเขาคิดจะต่อว่าเธอก่อนที่เธอจะเซ็นเอกสาร คิดไม่ถึงว่าเธอจะเซ็นเอกสารโดยปราศจากความลังเล เธออาจจะรอแทบไม่ไหวที่จะได้อยู่กับเวสลีย์อีกครั้ง เหอะ เขาเยาะเย้ย ทั้งประชดประชัน เมื่อผ่านอุปสรรคมามากมาย เขาจะไม่ฆ่าตัวตายเพียงเพราะเธอจากไปอย่างแน่นอน ครึ่งชั่วโมงต่อมา แคทเธอรีนลากกระเป๋าเดินทางลงมาข้างล่าง ในตอนนั้นไม่ใครอยู่ในห้องรับแขกเลย แล