บทที่ 91

"ไม่..." “อย่า... อย่ามา...” “ไป...ไป...ไป...” ชาร์ลส์ แฮงค์สตื่นขึ้นในทันใด ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาเริ่มกระตุก แม้ว่าดวงตาของเธอจะยังปิดอยู่ แต่ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน “ตื่นได้แล้ว เชนี่...” ขมวดคิ้วขมวดคิ้ว เขามีความกังวลอย่างมาก “อย่า ได้โปรด ออกไป—” “เชนี่ นี่ฉันเอง!” ชาร์ลส์รีบลูบผมบนหน้าผากไปทางด้านหลังหู เพียงพบว่าผมของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ “ไปให้พ้น ไปให้พ้น—” เสียงของเธอเร่งด่วนและวิตกกังวลอย่างยิ่ง “เชนี่!” ชาร์ลส์ขึ้นเสียงและจับคางของเธอ “ฉันเอง ลืมตาซะ!” เขาจับเธอแน่น และ ชินี Yales ก็ขยับไม่ได้ "มองฉันสิ!" เสียงของชายผู้นั้นเหมือนยากล่อมประสาทที่ก้องผ่านหูของเธอ ชินี หยุดดิ้นรนและค่อยๆลืมตาขึ้น... “ไม่ต้องกลัว นี่ฉันเอง!” ชินี จ้องมาที่เขาสองสามวินาทีและทันใดนั้นก็เอื้อมมือไปผลักเขาอย่างแรง ความแข็งแกร่งของเธอช่างน่ากลัวยิ่งนัก ชาร์ลส์ถอยหลังหนึ่งก้าวเมื่อกดเข้าไป ชินี ย่อตัวลงอย่างรวดเร็วและเอนตัวพิงกับเตียง “เชนี่ นี่ฉันเอง!” เขาพูดเบาๆ อย่างไรก็ตาม หากมีใครมองเขาใกล้ ๆ เขาจะเห็นความเจ็บปวดในรอยยิ้มของเขา ชินี กอดตัวเองแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ร่างกายของเธอยังคงสั่นเ