บทที่ 46

"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ... ฉันขอโทษ คุณป้า..." เชนีย์ เยลส์รีบหยิบทิชชู่ชิ้นหนึ่งออกมาและต้องการจะเช็ดโต๊ะ คนใช้ดำเนินการอย่างรวดเร็วและเริ่มเช็ดอย่างรวดเร็ว ชินี ตกตะลึงเล็กน้อยกับประสิทธิภาพดังกล่าว เธออดไม่ได้ที่จะชื่นชมปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วของพวกเขา... “เป็นอะไรไป? หายใจไม่ออกเหรอ?” จููลส์ Quinn นั่งถัดจากเธอและตบหลังเธอเบา ๆ ชินี เครียดขึ้น เธอไม่มีปัญหาในการโหดเหี้ยมและเย็นชา อย่างไรก็ตาม เมื่อได้รับ "ความกังวล" แบบนี้ แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ “เปล่าครับ เมื่อกี้ผมรีบไปหน่อย” ชินี ยังอยู่ในชุดพยาบาลและใบหน้าของเธอก็ซีดเล็กน้อย “เจ้าเด็กโง่ ดูสิ เจ้าจะรีบร้อนไปทำไม ถ้าเจ้าชอบชา ข้าจะให้เจ้านำกลับไปได้” ยิ่ง จููลส์ มองเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งชอบเธอมากขึ้นเท่านั้น แม้แต่เสียงของเธอก็อ่อนโยน ชินี ก้มศีรษะลงและกำถ้วยชาราคาแพงอย่างไม่สบายใจ เธอดูเหมือนจะสูญเสีย “ญานี ดูเขาสิ ชาร์ลส์อายุ 27 ปีแล้ว และเขาก็ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว เมื่อพ่อของเขาอายุเท่าเขา เขาก็เริ่มธุรกิจของเขาแล้ว!” จูลส์พูดด้วยรอยยิ้มว่า "ตอนนี้คุณหมั้นแล้ว ขอหลานก่อนได้ไหม" มุมปา