บทที่ 110

เสียโฉม สำหรับผู้หญิง การเสียโฉมคล้ายกับการสูญเสียจุดประสงค์ในการใช้ชีวิต ญานี ตื่นขึ้นในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา จากนั้นเสียงกรีดร้องอันบีบคั้นหัวใจของเธอก็ดังไปทั่วทั้งวอร์ด กระจกตกลงมาที่พื้นและส่งเสียงชัดเจนในชั่วพริบตา "อา-" ยานี่อารมณ์ดีสุดๆ ใบหน้าของเธอถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว เผยให้เห็นเพียงดวงตาที่หมองคล้ำ ใบหน้าของเธอเสียโฉม หน้าเธอเสียไปหมดแล้ว... เธอสัมผัสผ้าพันแผลสีขาวด้วยมือที่สั่นเทา "ฟ่อ..." ความเจ็บปวดแผ่ซ่านแผ่ซ่านจากใบหน้าของเธอทันที น้ำตาก็ช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนก็ขมวดคิ้วและต้องการจะพูดอะไร แต่ก็ทำไม่ได้ “มะ... ฉันเสียสติไปหรือเปล่า” เธอถาม. เธอมองขึ้นไปที่ฝูงชนรอบๆ ตัวเธอและน้ำตาของเธอก็ไหลลงมาไม่หยุด “ยานี่...” เวนดี้ขมวดคิ้วและพูดว่า “ไม่เป็นไร ตราบใดที่คุณปลอดภัย!” ญานี มองไปที่เธอ ไม่เป็นไรตราบใดที่เธอปลอดภัย แต่หน้าเธอ... จากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดดังขึ้นมาอีก “อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ—” จููลส์ อยู่ในรถเข็น เธอกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเมื่อเวนดี้เป็นผู้นำและกอดยานี่ก่อน เธอตะโกนว่า "ญานี คุณไม่ควรขยับ!" “หน้าฉัน หน้าฉัน...” เสียโฉม! เธอไม่อยากเสียโฉม! เธอรู้ดีว่