Kabanata 192

Hinampas niya ng espada ang nakabaligtad na mesa, at ang mesa ay nagkapira-piraso. Tumayo si Thalia sa gilid, at biglang nanlaki ang mata niya sa takot. Sa sumunod na segundo, hinawakan siya ng mahigpit sa braso. Parang pamilyar si Thalia sa brasong iyon. Bumulong si Adam sa kanyang tainga na may malambing na boses, "Huwag kang matakot." Sa sandaling iyon, ang mga simpleng salitang iyon ay tila may mahiwagang kapangyarihan. Narinig niya iyon, at mabilis itong umabot sa puso niya. Hindi lang ang puso niya, kundi ang buong pagkatao niya ay tila natahimik sa sinabi nito. Dahil ang mga bagay na iyon ay nangyari limang taon na ang nakalilipas, bihira niyang hayaan ang sarili na mataranta. Kahit na siya ay talagang natatakot, haharapin niya ang mga hindi kilalang kalmado. Pero ngayon, nakatayo sa tabi niya ang lalaking kinaiinisan niya bilang tagapagtanggol at sinasabihan siyang huwag matakot. Handa siyang tumayo sa harap niya at protektahan siya. Pero bakit niya siya dinala doon gayong alam