Kabanata 682

Nagmadali si Angeline na kuhain ang sulat at binuksan ang lampara sa mesa. Sa ilalim ng mahinang ilaw, nagsimula siyang magbasa. “Noong nakaraang dalawang taon, umalis ka nang hindi nagpapaalam. Binabawian kita. Pataas na tayo ngayon, Angeline Severe.” Walang emosyon ang makikita sa mga salitang iyon. Umiyak si Angeline at sumigaw. “Ano’ng ibig niyang sabihin?” Naramdaman ng old master ang pagkawala ng kaniyang pagkakalma sa ilalim ng masakit na mga hiyaw ng kaniyang apo. Binubuksan ang isang mata, tumingin siya sa kaniyang apo nang may pagkakonsensya sa kaniyang mga mata. “Sigurado ako na ang pag-intindi sa sulat na ‘to ay hindi mahirap para sa isang babae na kasing talino mo.” Pinagpira-piraso ni Angeline ang sulat. “Naintindihan ko ang sulat, pero ang hindi ko maintindihan ay ang nararamdaman niya. Hindi ba’t isa siyang tao na ang puso ay kasing bukas ng karagatan? Bakit may galit pa rin siya? Pagkatapos — pagkatapos ng lahat ng ginawa ko para humingi ng tawad, hindi ba’t napatawad