Kabanata 3

Bukod sa kanila, hindi mapigilan ni Jonas na magsalita, “Hindi ito tama! Sabi ng dad ko na hindi dapat nagsisinungaling ang mga bata. Xavier, nagsinungaling ka kay Daddy ngayong araw. Hindi ka na pwede magsinungaling. Kapag nalaman niya, magagalit siya.” Mabait si Jonas at siya ang pinakamalapit sa akin sa pamilyang ito. Hindi na nakakagulat na ipagtatanggol niya ako, napagaan pa rin nito ang durog kong puso. Sinusubukan pa rin i-brainwash ni Jared ang dalawang bata. “Hindi ka nagsisinungaling. Lumabas kayong dalawa para maglaro kasama ang mom niyo, hindi lang kayo. Paanong pagsisinungaling ‘yon? Masyado lang istrikto ang dad niyo. Ang totoo niyan, dapat laging naglalaro ang mga bata na nasa edad niyo. Mas magiging malusog kayo sa ganoong paraan. “Bumili ako ng camping gear kaya kailangan niyo lang magsaya at huwag na mag-alala tungkol sa kahit ano.” Hindi lumaban si Yvonne sa mga salita nito at mukhang emosyonal pa. “Masyado mo silang inii-spoil,” sabi niya. “Kung tinatrato lang ni Cole ang mga bata tulad ng trato mo. Sa ganoong paraan, hindi sana palaging nagyayaya na lumabas at maglaro si Xavier.” Habang nakasandal sa pader, namamanhid sa sakit ang puso. Para kay Yvonne, istrikto lang ako at mahigpit na ama? Nasa puso ko kung saan interesado ang mga bata. Hindi ko sila pinipigilan na magsaya; gusto ko lang na tapusin muna nila ang takdang aralin nila para makapaglaro sila nang masaya. Ang paraan ko ng pagpapalaki sa kanila ay ang pag balanse ng aral at laro. Hindi ko naman sila pwedeng hayaan na maglaro lagi at kalimutan na lang ang pag-aaral, hindi ba? Kapag ayaw ni Xavier mag-aral, mahinahon ko siyang kinakausap. Kapag ayaw pa rin niya, hahayaan ko siya na maglaro. Hindi ko siya pinilit pero ganito ang trato niya sa akin. “Hayaan mo na,” Inisip ko, tinatangay ako ng alon ng kahinaan. Sadyang hindi lang para sa isa't isa ang mga bagay-bagay. Mabuti na lang may pakialam sa akin si Jonas bilang tatay niya, kaya hindi nasayang ang lahat ng ginawa ko sa mga nagdaan na taon. Habang nag-iisip, bumalik ako sa reyalidad nang marinig ko na sabihin ni Yvonne na manatili si Jared ngayong gabi. “Buong araw mo kaming kasama at gumagabi na,” sabi niya. “Bakit hindi ka na lang dito matulog?” Habang pinapakinggan ‘yon, nawala agad ako sa pagiging kalmado. Ako pa rin ang haligi ng tahanan at hindi si Jared ang magde-desisyon kung mananatili siya. Tumayo ako nang maayos at lumabas sa study. Habang nakatingin sa kanila, nagsimula ako, “Hindi siya pwedeng manatili dito!” Lumingon ang ilang tao na nasa living room sa akin. Nagulat si Yvonne. “Nasa bahay ka? Bakit gising ka pa kahit gabing gabi na?” Ngumisi ako, “Ano pa nga ba? Hindi ba't ‘yan ang gusto niyong lahat?” Habang nakatingin kay Jared, nagpatuloy ako, “At saka, wala tulog sa inyo. Paano ako matutulog nang maaga?” Nataranta ang tingin ni Yvonne nang sandali bago niya piniling magpanggap na walang alam. “Wala akong ideya sa sinasabi mo pero gabi na. Si Jared—” Pinigilan ko siya bago pa man siya matapos. “Wyatt, ihatid mo palabas si Mr. Lawson! Kung malayo ang bahay niya, mag-book ka ng hotel para sa kaniya. Kailangan naming mag-usap ng asawa ko at hindi tama na manatili siya rito.” Agad na sumunod ang butler na si Wyatt Sorrel. Pero nagalit si Yvonne. “Sabihin mo na lang ang gusto mong sabihin. Hindi ibang tao si Jared. Hindi ako naiilang sa presensya niya.” Bahagya akong nagulat. Oo nga naman, bakit ko nakalimutan? Hindi si Jared ang nakakailang dito—kundi ako. Bumigay na ako sa huli, tiningnan ko si Yvonne sa mga mata at sinabing, “Gusto kitang kausapin tungkol sa divorce.”