Kabanata 72

Lumingon ako at nakita ko si Chris na nakatayo. Tumingin din siya sa akin, pero lumingon siya kay Kara, “Saan ka pupunta?” “Nagka-ulser si Maddie, kaya bibili ako ng gamot para sa kanya,” sabi ni Kara. Agad namang naglakad si Chris. “Hindi ka na naman masyadong nakakainom ng tubig, tama?” sabi niya, kilalang-kilala niya ako. Mabilis akong na-dehydrate at kadalasang kumakain ng mga may sabaw at umiinom ng tubig hangga’t kaya ko. Kung hindi, made-dehydrate ako at maaaring dumugo ang ilong ko nang maraming beses o mga ulser. Sampung taon ko na siyang nakasama, at kilala niya pa rin ako para malaman niya iyon. Gayunpaman, ang kanyang mga salita ay nagmistulang punyal sa akin. Hindi ko maiwasang isipin kung paano niya sinabi kay Derick na parang “sobrang lapit” namin sa isa’t-isa. Kilalang-kilala namin ang isa’t-isa kaya wala na siyang interes sa akin at nagawang maakit sa isang balo. “May dahilan ba kung bakit ka nandito, Mr. Gildon?” Hindi ako nakasagot sa tanong niya. Sa halip, kinausap