Kabanata 89

Sumaya at nahihiya ang pakiramdam ko dahil sa ginawa niya. Sinabi niya sa mahinang boses, “Miss na kita.” Binago ko ang usapan at tinanong, “Kumusta ang iyong ina? Nakita ko ang balita tungkol sa panahon, at umuulan pa rin ng niyebe sa Nanjing.” “Oo, ang aming bayan ay puno ng niyebe at yelo.” Binuksan ko ang loudspeaker sa aking phone, nagsuot ng damit na pantulog sa kama, at sinubukang sabihin nang normal hangga't maaari, “Malamang napakaganda diyan.” “Sobrang ganda,” sang-ayon niya. Tinawag ko siya nang nakangiti, “Dixon.” “Hmm?” “Miss na kita.” Natahimik si Dixon. Wala na siyang ibang sinabi, pero hindi niya rin ito binaba. Sa huli, binaba ko na lang at tinawagan ang aking doktor sa Wu City. Sinabi ko sa kanya lahat. Matapos mag-isip ng sandali, marahan niyang tinanong, “Mrs. Gregg, may nangyari ba sa iyo kamakailan?” Nang sinimulan niya akong gamutin, asawa pa rin ako ni Dixon, kaya palagi niya akong tinatawag na Mrs. Gregg. Hindi ko siya itinama, ngunit sinabi ko nang dahan-dahan