Kabanata 67

Mukhang maganda ang mood ni Dixon noong araw na iyon. Kahit anong panunuya o pamimintas ang gawin ko sa kanya, kinukunsinti niya ako. Katulad lang ngayon na binatuhan ko siya ng sarkastikong komento, sa halip na magalit, tinanong niya pa ako, “Kailangan mo ba ng tulong para maghanap ng mga pinakamahusay na doktor mula sa bahay at sa ibang bansa?” Hindi ako sumagot. Nanatili akong tahimik. Napansin niyang malamig ang pakikitungo ko sa kanya, hindi rin siya tumuloy. Matapos ang sandali, umalis na siya. Hindi siya nanatili nang walang kahihiyan. Naglakad ako patungo sa mahabang bintana. Tagos sa salamin, nakita ko si Dixon na nakatayo sa baba ng mga pailaw sa kalye sa harap ng villa. Naglagay ng mahabang anino ang mga ilaw sa kanya, pinagmumukha siyang malungkot. Bakit ako binibigyan ni Dixon ng ilusyon ng pagkalungkot? Idinikit ko ang aking noo sa bintana at pinagmasdan ang lalaki sa baba. Ang puso ko’y pinaghalo-halo ng mga emosyon, at hindi ko rin maintindihan kung bakit tinanggihan ko