Kabanata 14

Hindi na madalas umulan ng niyebe sa Wu City nitong mga nakaraang araw. Sa halip, naging normal ang pag-ulan. Inilagay ko ang aking phone sa tenga at narinig ang banayad na reklamo ni Dixon. "Bumubuhos ang ulan dito sa labas. Basang-basa ako. Hindi mo ba ako pagbubuksan ng pinto?" Nang pakinggan ko siya nang mabuti, naririnig kong parang medyo malungkot siya. Lumingon ulit ako sa aking kwarto, “Bakit mo ‘ko pinuntahan?” “Caroline, nakalimutan mo ba na ako na ang boyfriend mo ngayon?” So naaalala niya pa nga… “Akala ko pinagsisihan mo eh.” sabi ko. “Bakit? Kasi hindi kita tinatawagan?” Sinabi kong oo nang may mababang boses at may pagkadismaya. "Silly girl. Hindi ba sinabi ko sa’yo na may aayusin akong company affairs? Kung walang lang sanang ibang importanteng magaganap sa mga susunod na buwan sa kumpanya, hindi na ako umalis sa piling mo." Huminto si Dixon at sinabi sa isang banayad na boses, "Pero kung may kailangan akong puntahan, sasama ka sa’kin." Halos matunaw ang puso ko sa kany