Kabanata 106

“Christopher King, bitawan mo siya!” Ito ay pamilyar ngunit kakaibang boses. Binitawan ako ng lalaki at bumagsak ako sa lupa, hinahabol ang aking hininga. Dumura siya sa lupa at sinabi nang may pagkasuklam sa kanyang mukha, “Tingnan mo nga naman kung sino ang huling dumating. Napakaduwag talaga.” “Tigilan mo ako! Busy ako sa phone.” Mukhang kanina pa siyang may ibang tinatawagan. Sa wakas ay humupa na ang aking pag-ubo at binalingan ko si Andrew. Nakatayo siya sa ulan, mukhang mabangis na hayop gaya lang noong mga nakaraaang taon nang iniwan niya ang pamilyang Shaw. Tinitigan ko siya at naramdaman na sinusubukan niyang iwasang tingnan ako sa mata. Medyo nahalata ko ang konsensya sa kanyang mukha. Humingi siya ng paumanhin, “Paumanhin. Hindi ko alam na aabangan pala ako ng gagong ito ngayong gabi. Hindi ko sinasadyang madamay ka.” Hindi ko pa magawang makapagsalita, kaya umiling ako bilang sagot. Nag-aalala ako sa kanya dahil siya ay dumating nang mag-isa tulad ni Loraine Green. Ayokong