Kabanata 142

Nabalot ng lamig ang puso ni Ryan. Kung patuloy na tumaas ang tubig, malulubog na sila bukas ng umaga. Malungkot na sigaw ni Ryan, “Bumangon na kayong lahat! Malapit nang bahain ang kampo natin!” Inilabas ng mga babae ang kanilang mga ulo at binuksan ang kanilang mga mata. Walang puting tubig sa paligid nila. Umiikot ang tubig at dumaloy sa kanilang paligid, umaalingawngaw ng mahina. Ang mga langgam, balang, bulate, at iba pang mga surot na walang pangalan ay lumilipat sa kanilang kampo. Napasigaw si Eloise dahil sa takot. “Malulunod ba tayo?” Bihirang ipakita ni Camelia ang kanyang pag-aalala sa labas. Pero ngayon ay bakas sa mga mata niya ang pag-aalala. “Manalagin tayong huhupa na ang tubig bago tuluyang bahain ang kampo!” Walang ekspresyon si Nina. “Paano kung hindi humupa ang tubig? Kung alam kong mamamatay rin pala ako, mas gugustuhin ko pang patayin na lang ako ng mga katutubo!” Wala nang pag-asang mabuhay si Sherry. “Ryan, ilang bala na lang ang natitira sa’yo? Sapat