Kabanata 5

Ano? Ang maikling pangungusap na iyon ay nagdulot sa akin ng pagkagulat. Pinilit kong intindihin ang narinig ko. Tinitigan ko si Steven ng hindi makapaniwala. Diba sabi niya dinala niya si Zachary sa bahay ng mom niya? Alam ng kanyang ina ang tungkol sa kalusugan ni Zachary at hinding-hindi siya papayagang kumain ng bagay na makakasakit sa kanyang tiyan. Kung ganun, bakit nasa ospital si Zachary? At higit sa lahat, paano nalaman ni Jessica ang kanyang kalagayan? "Saang ospital?" Nagmamadaling pinulot ni Steven ang mga nalaglag niyang damit at mabilis na nagbihis. Nanginginig ang boses ni Jessica sa phone habang sinisigaw ang pangalan ng ospital. Ang pag-aalala kay Zachary ang nagtulak sa akin na sundan si Steven habang nagmamadaling lumabas. Saka niya lang ako napansin. Nararamdaman kong madilim ang aking ekspresyon, nagugulo sa bingit ng pagkawasak, ngunit nagawa kong pigilan ang aking galit. Binuksan niya ang pinto ng kotse at sumakay, habang ako ay sumakay sa passenger seat sa tabi niya. Tahimik kaming nakaupo sa buong 20 minutong biyahe. Unti-unting lumilinaw ang magulong kaisipang bumabaha sa aking isipan habang lumilipas ang mga minuto. Kaya, sinasabi sa akin ni Steven na puputulin nila ni Zachary si Jessica habang palihim na dinadala si Zachary sa kanya. Para hindi ako mapansin na may mali, ginamit pa niya ang pagnanais ng isa pang anak bilang dahilan para manatiling abala ako. Napalingon ako sa labas ng bintana. Parang ako lang sa pamilya namin ang gustong ibalik ang buhay namin at mamuhay ng maayos. Nakatagilid na ang kanilang mga puso kay Jessica. … Pagdating namin sa ospital, dumiretso ako sa IV room. Sa malawak na espasyo, nakita ko si Zachary na mag-isa. Nakasandal siya sa pader, halatang tulog. Naglakad ako papunta sa kanya. Habang pinagmamasdan ko ang kanyang inosenteng natutulog na mukha, magkahalong galit at simpatiya ang bumalot sa loob ko. Napakabata pa niya at hindi alam kung ano ang mabuti at masama. Alam na alam ng mga tinaguriang nasa hustong gulang ang kanyang sensitibong sikmura, ngunit pinagpala pa rin nila siya, na naging dahilan upang paulit-ulit siyang naospital. Ang ikinagalit ko ay ang mismong taong responsable sa kanyang pagkaka-ospital ay iniwan siyang mag-isa dito, walang pakialam kung nakaramdam siya ng takot o hindi. Huminga ako ng malalim, pinilit kong manatiling kalmado at umupo sa tabi ni Zachary. Marahan kong isinandal ang ulo niya sa akin para masiguradong komportable siya. "Annalise Jamison! Hinayaan ka ni Steven na maging stay-at-home mom para alagaan si Zachary, at ganito ang ginagawa mo sa trabaho mo?" Isang matinis na tinig na nag-aakusa ang bumalot sa silid. Lumingon ako at nakita ko ang nanay ni Steven, si Chloe Ashton, na naglalakad palapit sa amin. Kadadating pa lang niya, pero para pagtakpan ang sarili niyang mga kabiguan, naramdaman niyang kailangan muna niyang umatake. "Sa ilalim ng iyong tinatawag na masusing pag-aalaga, ang mga problema sa tiyan ni Zachary ay lumalala bawat ilang araw." Sinusubukan ba niyang ibaling ang sisi sa akin? Kadalasan, tinitiis ko ang mga salungatan sa pamilya ni Steven, dahil ayaw kong ilagay siya sa alanganing posisyon. Pero si Zachary ang bottom line ko. Hindi ako makapagkompromiso pagdating sa anak ko. Sa takot na magising ko si Zachary, hininaan ko ang boses ko, kahit na ang galit ay bumalot. "Chloe, mas alam mo kung sino ang sumira sa tiyan ni Zachary." "Talagang sigurado ako," sagot ni Chloe na may kasamang panunuya. "Halos lahat ng oras kasama mo si Zachary. Kung inalagaan mo siya ng mabuti, hindi magiging mahina ang tiyan niya at napadpad siya sa ospital para sa anumang pagkain!" Inangat ko ang ulo ko at tinitigan siya ng mata. Ang mga frustrations na ininom ko sa buong hapon ay sa wakas ay sumabog, at ako ay umungol, "Ngunit noong inalagaan ko si Zachary, hindi na siya kailangang pumunta sa ospital para sa mga problema sa tiyan." Natigilan si Chloe. "Ikaw..." Pinindot ko. "Dahil nabanggit mo na gusto mong makita si Zachary at hiniling kay Steven na ihatid siya sa iyong lugar pagkatapos ng trabaho, ang kanyang mga problema sa tiyan ay lumalala. "Binalaan ko kayong pareho na huwag niyo siyang bibigyan basta-basta ng kahit anong pagkain. Pero anong ginawa niyo?" Talagang mayroon akong mga hinaing sa mga Pelham. Pero lagi kong iniisip na hindi ito big deal. At saka, mahal nila si Zachary, kaya naisip kong sapat na ang simpleng pag-uusap. Naniniwala ako na bibigyan nila ng higit na pansin at iiwasang gumawa ng parehong mga pagkakamali sa hinaharap. As it turned out, na-overestimate ko sila. "Hindi mo lang binalewala ang mga babala ko, kundi pinadala mo rin si Zachary kay Jessica! Hinayaan mo siyang magkaroon ng ugnayan sa kabit na ‘yon! Ganyan din ang kwento ngayon! "Umuwi si Steven at sinabi sa akin na pinapunta niya si Zachary sa bahay mo. Ilang oras lang ay nasa lugar na siya ni Jessica, nagsusuka at nagdudumi, at nauwi pa sa ospital! At saka ano?" Naalala ko ang sandaling nakita ko si Zachary na mag-isa sa ospital at nakaramdam ako ng kalungkutan. "Umalis na lang si Jessica matapos siyang dalhin dito. Iniwan niyang nag-iisa ang bata." Ibinuka ni Chloe ang kanyang bibig, gustong sumagot, ngunit hindi niya mahanap ang mga salita. "Chloe." Pinilit kong magsalita. “Alam kong mababa ang tingin mo sa akin. Naiintindihan kong si Jessica lang ang tinatanggap mo bilang manugang mo. "Kung gusto mo akong kamuhian o gawing miserable ang buhay ko, wala akong pakialam. Pero apo mo si Zachary, at napakabata pa niya. Hindi niya kakayanin ang ganitong kaguluhan!" Tila nagulat si Chloe na ako, ang karaniwang magiliw niyang manugang, ay maglalakas-loob na makipagtalo pabalik. Saktong tuturuan niya ako ng leksyon, sumugod si Steven, pinutol siya, "Tama na, Mom." Siya ay palaging walang kondisyon na nakatayo sa aking tabi sa panahon ng mga salungatan sa kanyang pamilya. Isa ito sa mga dahilan kung bakit ko siya minahal ng husto. Patahimikin ni Steven, bumulaga ang galit ni Chloe. "Ikaw bata ka! Hindi mo ba narinig kung paano niya ako kinausap?" Tumigas ang ekspresyon ni Steven habang tumabi sa akin. "May nasabi ba siyang mali?" Nawalan ng masabi si Chloe. Nagpatuloy si Steven, "Nilinaw ko na sa inyo na hindi na ako makikipagkita ulit kay Jessica, pero pinapunta mo pa rin si Zachary sa kanya. Naapektuhan na nito ang pagsasama namin." Pagkarinig ko nun, napatingin ako sa kanya ng nagtataka. Hindi niya alam ang sitwasyong ito? Mukhang maraming gustong sabihin si Chloe ngunit sa huli ay pinigil niya ang kanyang dila. Tinapunan niya lang ako ng makamandag na titig. Hindi ako makapag-focus sa kanya, dahil ang atensyon ko ay nasa Zachary. Pagkatapos ng ilang pag-iisip, nagpasya akong linawin ito. "Chloe, hindi ko na papupuntahin si Zachary sa bahay mo simula ngayon." Hindi ko alam kung kailan nagsimulang makipagkita si Jessica kay Zachary, pero sana simula ngayon, wala nang contact sa pagitan nila. Sisiguraduhin ko rin na gumugol ng mas maraming oras kay Zachary, na nag-aalok sa kanya ng patnubay at suporta. Sa sapat na pasensya, siya ay magiging malusog at mabait na bata dati. Agad namang tutol si Chloe, "Hindi pwede!" Pinapaalam ko lang sa kanya ang desisyon ko. Ang hindi niya pagsang-ayon ay hindi magpapabago sa isip ko. Nang mapansin na hindi ako sumasagot, tumingin si Chloe kay Steven para sa suporta. Sagot niya, "Sinusuportahan ko ang desisyon ni Annalise." "Kayong dalawa..." Galit na galit si Chloe ngunit wala siyang magawa. Nagtagal ang standoff hanggang sa huli niyang napagtanto na wala sa amin ang aatras. Sa wakas, sumugod siya sa pagkadismaya. Sa malawak na IV room, kaming tatlo na lang ang natira. Nilapitan ko si Zachary, habang si Steven naman ay umupo sa tabi ko. Tahimik pa ring natutulog si Zachary hanggang sa kinailangan naming tanggalin ang IV. Bigla siyang nagising at kinindatan ako ng may nalilitong mga mata. Marahan kong tinapik ang likod niya at mahinang nagsalita, "Huwag kang matakot, sweetie. Nandito na ako." Sumimangot si Zachary, halatang hindi nasisiyahan. "Kasalanan mo ang lahat. Bakit kailangan mong pumunta dito?" Siguro ito ay ang nurturing instinct ng pagiging ina kaya naisip ko na nakakatuwa siyang tingnan kahit na nagmamaktol siya. "Ayaw mo ba na nandito ako?" "Syempre ayaw ko," sagot ni Zachary ng hindi nag-iisip. "Kung hindi ka pumunta, siguradong hindi ako iiwan ni Ms. Jessie."