บทที่ 64 รถม้า

เวอเรียนโดนจูบจนหอบ เมื่อเธอตั้งสติได้ เธอจ้องมองเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ "คุณได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้หรือเปล่าคะ?" เขาจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เหมือนไม่รู้ว่าเธอได้พูดอะไรก่อนหน้านี้ "คุณพูดว่าอะไร?" "ฉัน..." ที่เธอสารภาพว่าเธอชอบเขา เขาได้ยินหรือไม่นะ? เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา และในตอนนี้เธอเองก็ไม่มีความกล้าเลยที่จะพูดประโยคนั้นอีกครั้ง จิตวิญญาณความกล้าหาญของเธอจางหายไปครึ่งหนึ่งแล้วเธอก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสารภาพกับเขาแล้ว "ไม่มีอะไรค่ะ" เป็นความจริงที่ว่าตอนนี้เธอชอบเขา แต่เธอยังไม่ได้รักเขา ดังนั้นมันจึงไม่สำคัญที่จะต้องบอกเขาอีกครั้ง เธอได้หดตัวและขยับไปข้าง ๆ เธอเพียงแค่ต้องการนอนหลับ โดยคิดไม่ถึงว่าจะมีเสียงของเขาที่ไม่จากด้านหลังของเธอ "ก็แค่เธอชอบฉัน ทำไมเธอไม่กล้ายอมรับมันล่ะ?" น้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติของเขา ฟังดูสบายๆ โดยไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดอะไร สิ่งนี้ทำให้ เวอเรียน รู้สึกเหมือนว่าเธอได้ขุดหลุมฝังตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินทุกคำพูดของเธอ แต่เขาแกล้งทำเป็นหลับ! เธอกลายเป็นแค่สาวน้อยขี้อายไปแล้ว ฮีลตัน ถามตรงมากเกินไป เขายังคิดว่าเธอเป็นเด็กสาวอยู่ใช่หรือไม่?