บทที่ 54 ลืมสิ่งที่ฉันพูดไปเถอะ

เวอเรียน ถูกบังคับให้เงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่อยู่ใกล้เธอมากขึ้น ริมฝีปากบางของเขานุ่มนวลกว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก เธอตะลึงยืนนิ่งเหมือนคนโง่ จูบนั้นไม่ได้ลึกซึ้งหรือเร่าร้อน แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ฮีลตัน ปล่อยเธอไป ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องมองใบหน้าที่มึนงงของเธอขณะที่ริมฝีปากบางของเขากระตุกอย่างใจเย็น “ตอนนี้คุณจะหยุดร้องไห้ได้ไหม?” ก่อนหน้านี้ เวอเรียน เธอได้เสียการควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ใส่ร้ายเขาด้วยคำพูดที่ไร้เหตุผลและตอนนี้การจูบนี้ทำให้เธองุนงง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเสียการควบคุมตัวเองได้อย่างไร เธอก้มศีรษะลงและกัดริมฝีปากใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธออยากจะกระโดดลงไปในหลุมทันที เขาหรี่ตาลง จ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอ จับเธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา และพูดด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าว่า “บ้านหลังนี้คุณไม่ต้องการมันอีกจริง ๆ ใช่ไหม?” เวอเรียน ที่ได้ยินอย่างนั้นมันทำให้พูดไม่ออก “…” เธอรู้สึกอายชะมัด เธอกัดฟันอย่างอดทน และเงยหน้าขึ้น เธอหยุดร้องไห้ส่งยิ้มให้ ฮีลตัน “ฉัน... ฉันพูดคำเหล่านั้นด้วยความโกรธ ฮีลตัน คุณชายผู้ยิ่งใหญ