บทที่ 120 คุณกอดฉัน!

ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ระยิบระยับส่องแสงในทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล เมื่อความมืดทอดยาวไม่รู้จบ เธอจะเห็นเงาของเรือได้ยังไง? เวอเรียนคิดมากจิตใจของเธอว่างเปล่าจนน้ําตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ ขาทั้งสองข้างของเธอชา และอ่อนแรงจากการร้องไห้ทั้งหมด ขณะที่เธอสะดุดและล้มลงบนพื้นทรายของชายหาด “ฮึก ฮึก ฮือ ฮีลตัน ฟัดด์... คุณอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหาคุณได้ที่ไหน…ฮืออ ไอ้คนบ้า คุณมาหาฉันทำไม? ฉันกับ เจลลี่ บีน จะทำยังไง… ถ้าคุณตาย…ฮือออ” แขนทั้งสองข้างของเธอ กอดขาของเธอเอาไว้ ในขณะที่เธอกดใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอที่เต็มไปด้วยน้ําตาระหว่างขาของเธอที่ละลายกลายเป็นแอ่งน้ําตา หูของเธออื้ออึงเพราะสิ่งที่เธอได้ยินคือเสียงร้องดังไห้สะอื้นของเธอดังก้องที่ชายหาด เธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้าใกล้เธอ “ฮีลตัน ฟัดด์ ไอ้คนบ้า… คุณไม่ได้บอกเหรอว่า คุณเป็นคนก่อหายนะมาเป็นพัน ๆ ปีแล้วเหรอ? ทำไมคุณตายเร็วจัง” เสียงที่ชัดเจนลึกและเย็นชาที่คุ้นเคยอย่างฉับพลันสะท้อนจากเหนือศีรษะของเธอ "ผมตายไปแล้ว แต่คุณก็ยังต่อว่าผมอยู่อีกเหรอ?" เวอเรียนซึ่งฝังหัวของเธออยู่นั้น ตกตะลึงอย่างรุนแรงขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นทันที ในขณะที่ดวงตาของเธอยิ่ง