บทที่ 1119 เดินทางกลับไปกลับมา 2

รถบูกัตติสีดำขับมาจอดที่ริมทางเท้า เชนน์จ้องแยนนี่ด้วยสายตาอันอบอุ่นและเร่าร้อน “พูดมาสิ คำพูดซึ้งหัวใจแบบไหนกันที่เธออยากจะบอกฉัน?” แยนนี่สูดลมหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าพูดออกมา “ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนที่ผลักไสคุณออกไปเอง ฉันไม่มีสิทธิ์พูดว่าฉันคิดถึงคุณตลอดชั่วชีวิตของฉัน แต่ฉันเคยคิดมาตลอดว่าถ้าฉันมีค่าเท่ากับคุณ บางทีความสัมพันธ์ของพวกเราอาจจะแข็งแกร่งและอยู่ได้ยาวนานมากกว่านี้” เชนน์ตอบกลับมาอย่างไร้อารมณ์ “เธอก็เลยไม่คิดจะโทรหาฉันสักครั้งเลยว่างั้น” แยนนี่รู้ดีว่าเธอเป็นคนนิสัยเสียมากแค่ไหน “ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันคิดถึงคุณใจจะขาดทุกวันตอนอยู่ที่ลอสแอนเจลิส ฉันไม่ได้กลับบ้านมาหาคุณ ไม่เคยโทรหาคุณแม้แต่ครั้งเดียว เพราะฉันกลัวว่าถ้าฉันทำแบบนั้น ฉันก็จะทนต่อไปไม่ไหว แล้วยอมแพ้และทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำเพื่อไปหาคุณคนเดียว ถ้าฉันทำอย่างนั้น ความพยายามอันยากลำบาก งานหนักที่ฉันทำมาทุกอย่างก็จะกลายเป็นศูนย์ แต่มันก็เป็นความผิดฉันเองที่ไม่ได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยมั่นคงมากพอในความสัมพันธ์ของพวกเรา” “ไม่ใช่ความสัมพันธ์ของเราหรอกที่แย่ เป็นฉันเองต่างหากที่แย่” แยนนี่พูดซ้ำไปซ้ำมาว่าเธอเป็น