บทที่ 1106 นายว่าในลอสแอนเจลิสมีดาวที่ส่องสว่างไหม 1

ตอนที่เขาก้าวเท้าออกมาจากร้านอาหาร มันก็ถึงเวลาตกดึกแล้ว อากาศช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิในนอร์ท ซิตี้เปลี่ยนจากอุ่นไปหนาวอย่างเฉียบพลันได้ตลอด เชนน์ยืนนิ่งอยู่หน้าทางเข้าโรงแรม เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ช่างเป็นค่ำคืนที่มืดมิดเสียจริง อากาศยังเหน็บหนาวน่าเศร้าซึมไม่ต่างจากตอนฤดูหนาวเลย เจคขับรถวนมาถึง เขาลงจากรถมาเปิดประตูด้านหลังให้ แล้วจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าเชนน์กำลังยืนเหม่ออยู่หน้าโรงแรม เจคเรียกเขา “ประธานเชนน์ครับ ถึงเวลากลับแล้ว” เชนน์เอามือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง เขาไม่ได้เร่งขึ้นรถ แต่กลับเอ่ยสิ่งที่ไม่เกี่ยวกันขึ้นมาแทน “ถึงฤดูใบไม้ผลิแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมท้องฟ้ายังมืดขนาดนี้นะ?” เจคไม่ได้คิดจริงจังกับคำถามข้อนี้ เขาเพียงส่งรอยยิ้มให้แล้วตอบกลับไปว่า “ยิ่งฟ้ามืดมากเท่าไหร่ ดาวก็ยิ่งส่องสว่างมากขึ้นเท่านั้นครับ” “นายว่าในลอสแอนเจลิสมีดาวที่ส่องสว่างไหม?” เจคตอบกลับมาอย่างไม่ต้องคิด “ลอสแอนเจลิสมีสภาพภูมิอากาศแบบเมดิเตอร์เรเนียน อุณหภูมิคงที่กว่ามาก สภาพอากาศแห้งทั้งปี ฝนตกเพียงเล็กน้อย แดดก็จ้าตลอดทั้งปีเหมือนกัน ถ้าอากาศดี ๆ ดาวในลอสแอนเจลิสก็น่าจะส่องสว่างกว่าที่ประเทศเรามากครับ” “