บทที่ 1071 พี่ชายฉันกำลังจะตาย

เมื่อเธอกลับมาที่บลู วอเทอร์ เรสซิเดนเชียล แอเรียจากโรงพยาบาลจู่ๆ แยนนี่ก็รู้สึกหลงทางเล็กน้อยขณะที่เธอกำลังจ้องมองประตูใหญ่ เชนน์กำลังรอเธอกลับบ้านอยู่ ณ จุดเดิมและช่วงเวลาเดิมของวันส่งท้ายปีเก่า เธอจำได้ว่าเชนน์เคยเป็นเช่นไร ตอนที่เขาพยายามกระโดดขึ้นลงบันไดเพียงเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น จำได้ถึงวิธีที่เชนน์ล่อลวงเธอให้ติดกับในอ้อมกอดและจูบอย่างเร่าร้อนราวกับว่าเธอเป็นแฟนสาวของเขา เธอจำได้แม้กระทั่งใบหน้านั้นขณะที่เราจูบกัน เธอจำได้ทุกภาพในความทรงจำอย่างเต็มตา ความทรงจำพวกนี้ดูไม่มีความหมายอะไรในตอนนั้น แต่ตอนนี้ที่เธอกำลังรู้สึกหลงทางก็เพราะพวกมัน เธอถอนหายใจออกมาสั้นๆ ก่อนจะใส่รหัสและเข้าไปในบ้าน 'เชนน์... จะไม่กลับมาอีกแล้ว' เธอรู้สึกวูบไหวในอกเล็กน้อยเมื่อความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ทำได้แต่หัวเราะอย่างขมขื่นอยู่ในความมืด เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะมีใจให้กับคนเจ้าชู้ แยนนี่เอนหลังพิงประตูและสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องเหล่านั้น แล้วโทรศัพท์ของเธอก็สั่น มันเป็นข้อความจากแอปแมสเซนเจอร์ของเธอ 'อืม… ซามูเอล เลน… นานมาแล้วที่ไม่ได้คุยก