บทที่ 1037 เจียมตัว

แยนนี่นอนไม่หลับเมื่อเชนน์ออกมาจากห้องน้ำ เธอกำลังรอเขา เชนน์เดินเข้ามาที่เตียง เขากำลังจะกอดเธอ เมื่อแยนนี่แกะกระดุมเสื้อนอนของเขา เขาขมวดคิ้วและจับมือเธอ "คุณจะทำอะไรน่ะ?" "คุณอยากให้ฉันอยู่ค้างคืน เราจะไม่ทำแบบนั้นกันเหรอ?" เธอถามด้วยความสงสัย เชนน์เปลี่ยนอารมณ์เปลี่ยนทันที เขาเหวี่ยงมือเธอออกด้วยความไม่พอใจ 'เธอคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นหรือไง?' เชนน์บอกเสียงเย็นชา "ออกไป" "เชนน์?" แยนนี่สับสน "ออกไป ไม่ได้ยินเหรอ?" เห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ไม่ดี แยนนี่ทำอะไรไม่ได้จึงลงจากเตียง เธอใส่รองเท้าแตะแล้วเดินไปที่ประตู "ปิดประตูด้วย!" เขาตะโกนตามหลังเธอ แยนนี่ทำตามที่เขาสั่ง เธอยืนอยู่หน้าประตู สงสัยว่าไปทำอะไรให้เชนน์โกรธ 'เขาไม่พอใจที่ฉันเป็นคนเริ่มก่อนเหรอ?' 'นี่เขาชอบให้ผู้หญิงอยู่เฉย ๆ หรอกเหรอ?' ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ซาแมนธาออกมาจากห้องเพื่อหาอะไรดื่ม เธอเห็นแยนนี่ยืนอยู่หน้าห้องพี่ชายแล้วถาม "ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ พี่แยนนี่?" แยนนี่หัวเราะด้วยความอึดอัดแล้วชี้ไปที่ประตู "พี่ถูกไล่ออกมาจากห้อง..." ซาแมนธาสำลักน้ำเมื่อได้ยินแบบนั้น "แค่