บทที่ 18 ผู้ปกครองของเธอ

คำตอบของมาร์ค เทรมอนต์ ไม่มีอะไรนอกจากเย้ยหยันที่เย็นชา คำตอบของเขาทำให้คณบดีตัวสั่นและหุบปาก หลังจากนั้นไม่นานบอดี้การ์ดสองสามคนในชุดสูทสีดำและแว่นกันแดดก็รีบเข้ามา “ท่านครับ เราได้ตรวจสอบแล้ว ผู้กระทำความผิดคือคนโง่ซึ่งมีความพิการทางสมอง อายุยี่สิบเอ็ดปี ลูกชายของผู้หญิงในโรงอาหารของมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์ ปกติแล้วเขาเป็นคนดูแลโรงอาหาร การกระทำของเขาในวันนี้ไม่มีมูลความจริงเนื่องจากเขาไม่สามารถตอบอะไรที่เราถามได้ เนื่องจากสภาพของเขา เป็นไปได้ยากอย่างมากที่จะส่งเขาเข้าคุกครับ” “ดังนั้นส่งเขาไปที่สถาบันจิตเวช! คนบ้าที่ก้าวร้าวควรถูกเก็บไว้ในมหาวิทยาลัยเพื่อทำร้ายผู้อื่นต่อไปหรือไม่?” คำตอบของมาร์ค เทรมอนต์ ใกล้จะเป็นการคำรามต่ำ น้ำเสียงที่เยือกเย็นแห่งความตายของเขาดังก้องในทางเดิน "ครับท่าน!" บอดี้การ์ดออกไปด้วยความรีบร้อนอีกครั้ง คณบดีลังเลที่จะพูดพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างเหมือนจะมีปัญหามาร์ค เทรมอนต์ จ้องมองเขาและหัวเราะเยาะ "มันคืออะไร? คุณไม่พอใจกับการตัดสินใจของผมหรือ?” “ ไม่ครับ ๆ…มันก็แค่…คนโง่นั้นค่อนข้างโง่ ใช่ แต่เขาไม่ได้ป่วยทางจิตเลย…โดยปกติแล้วเขาเป็นคนสุภาพและมีมารยาทดี ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ คนมีจิตปกติจะบ้าคลั่งในสถาบันจิต อย่าว่าแต่คนพิการทางสมองเลยครับ…” คณบดีพูดอย่างรวดเร็ว มาร์ค เทรมอนต์ ตะคอก“ คุณไปแทนก็ได้!” เหงื่อเย็น ๆ ไหลเปรอะหน้าผากคณบดี ไม่ ๆ ๆ คุณพูดถูก เราจะทำในแบบของคุณครับ…” มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน มาร์ก เทรมอนต์ ผู้เป็นมิตรและอ่อนโยนอยู่เสมอก็มีด้านที่น่ากลัวเช่นกัน หากต้องชี้นิ้วโทษก็คงอยู่ที่ความโชคร้ายของคนโง่เท่านั้น - อยู่ดี ๆ เขาทำตัวบ้าคลั่ง? ไม่มีใครรู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหนจนกระทั่งในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก หมอที่ออกมาเป็นคนเดียวกับที่รักษาแแอเรียน วินน์ ตอนที่เธอเป็นลมครั้งล่าสุด เขาเดินตรงไปที่มาร์ค เทรมอนต์ และกล่าวว่า “ครั้งที่แล้วผมพูดถึงผู้ป่วยที่มีสุขภาพไม่ดี โรคโลหิตจางของเธอแย่ลง ตอนนี้เธอได้รับความทุกข์ทรมานจากการสูญเสียเลือดอย่างมาก หลังจากนี้ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอได้รับการดูแลรักษาอย่างเหมาะสม บาดแผลของผู้ป่วยค่อนข้างลึก การปิดแผลเสร็จสิ้นแล้ว แต่การเกิดแผลเป็น เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ขณะนี้ผู้ป่วยไม่อยู่ในภาวะวิกฤตอีกต่อไปและสามารถเข้ารับการรักษาในวอร์ดปกติได้ เธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้หลังจากกำกับดูแลไม่กี่วัน” ร่างที่ตึงเครียดของ มาร์ค เทรมอนต์ ผ่อนคลายลง แม้ว่าจะเเทบไม่สามารถมองเห็นได้เลย เขาหายใจออกยาว ๆ "ขอบคุณครับ" คณบดีรู้สึกแปลก ๆ แม้ว่าแอเรียน วินน์ จะได้รับบาดเจ็บในการพยายามช่วยชีวิตมาร์ค เทรมอนต์ แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับรายละเอียดนี้ การเชื่อมโยงจุดต่าง ๆ เมื่อกลับไปสู่เหตุการณ์ล่าสุด เขาระเเคะระคายว่าพวกเขาต้องมีความสัมพันธ์ที่ผิดปกติเป็นแน่ เขาแกล้งถาม "คุณเทรมอนต์ครับ ผมลองติดต่อพ่อแม่ของคุณวินน์อีกครั้งได้ไหมครับ? มันเป็นการไม่เหมาะสมที่เราจะรบกวนคุณ นี่คือหน้าที่ของโรงเรียนครับ” มาร์ค เทรมอนต์ เป็นคนเงียบ ๆ เดินตาม แอเรียน วินน์ และพยาบาลไปที่วอร์ดของผู้ป่วยเมื่ออดีตถูกเข็นออกไป มาร์ค เทรมอนต์ไม่พูดอะไร เพียงเเต่เดินตามแอเรียน วินน์ ไปหลังจากที่พยาบาลเข็นเธอออกไปที่วอร์ดของผู้ป่วย “หาข้อมูลติดต่อของพ่อแม่ของคุณแอเรียน วินน์ ให้ฉัน ปีหนึ่ง คณะศิลป…ใช่… อะไรนะ? ไม่มี? ตกลง แค่นั้นแหละ” คณบดีโทรหามหาวิทยาลับขณะเดินอยู่บนทางเดิน เอ่อ คุณเทรมอนต์ครับ คุณวินน์ดูเหมือนจะไม่ได้แจ้งหมายเลขติดต่อผู้ปกครองของเธอให้ทางมหาวิทยาลัยทราบ มีแค่รายงานว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าดังนั้นเธอจึงอาจไม่มีครอบครัว ทางมหาวิทยาลัยจะต้องรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลของเธอ คุณเทรมอนต์ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ” คณบดีกล่าวอย่างระมัดระวังยืนอยู่ที่ทางเข้าวอร์ด เกิดความเงียบงันไม่กี่วินาทีก่อนที่มาร์ค เทรมอนต์ จะพูด "เติมของผมเข้าไป" "อะไรนะครับ?" คณบดีประหลาดใจอย่างตั้งตัวไม่ทัน “การติดต่อของผู้ปกครองของเธอ กรอกข้อมูลของผมเข้าไป” เมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมาดวงอาทิตย์ก็พลันลับไป แสงไฟนีออนและหิมะที่ตกลงมาจากด้านนอกสามารถมองเห็นได้ผ่านหน้าต่างของหอผู้ป่วยวีไอพี ความอบอุ่นในวอร์ดเมื่อเทียบกับความหนาวเย็นภายนอกเป็นโลกสองใบที่ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน เมื่อได้ยินเสียงดังจากภายในห้อง ที่ดังขึ้นอย่างไม่มีการเเจ้งเตือนใด ๆ เธอจึงค่อย ๆ หันไปมอง มาร์ค เทรมอนต์ ที่กำลังทำงานกับแล็ปท็อปขณะนั่งอยู่บนโซฟา มือของชายที่มีข้อต่อที่แข็งแรงโดดเด่นเคาะแป้นเบา ๆ สมาธิบนใบหน้าของเขาดึงเอาบางส่วนที่แหลมคมตามปกติของเขาออกไป ในขณะที่ริมฝีปากของเขากดทับกันเเน่นไม่น่าอย่างไม่น่าให้อภัย