โรแมนติก

พื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะชั้นหนา เมืองอู๋นั้นสวยงามมากจนเกินคำบรรยาย ฉันเดินไปตามถนนท่ามกลางร้านค้ามากมายกลางหิมะ ในชุดคลุมสีทองและเสื้อคลุมตัวยาวสีขาวบริสุทธิ์ ต่างหูสีเงินอ่อน ๆ ที่ฉันสวมในวันนั้นเข้ากันได้ดีกับการแต่งหน้าของฉัน

มันช่างเป็นเมืองที่วุ่นวาย เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่วิ่งไปทุกทิศทางฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก ฉันจ้องมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา ในขณะที่ลมหนาวพัดพาเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาบนใบหน้าผมและเสื้อผ้าของฉัน อย่างไรก็ตามฉันไม่รู้สึกหนาวเลย บางทีฉันก็มึน ๆ บางทีฉันอาจมีบางอย่างที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ ฉันเริ่มติดตามผู้ชายหน้าตาธรรมดาข้างถนน

ในขณะที่เขายืนสูบบุหรี่อยู่คนเดียวฉันรวบรวมความกล้าและเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับบัตรธนาคารในมือ ฉันเปิดปากพูดคุยกับเขาและเสียงของฉันฟังดูอ่อนน้อมถ่อมตน “คุณอยากเดทกับฉันสามเดือนไหม? ฉันจะให้เงินห้าล้านตอบแทน”

เขาตะลึงกับคำขอของฉัน เขามองฉันราวกับว่าฉันเป็นคนโง่ หลังจากเงียบไปนานเขาก็พูดว่า "ขอโทษที ผมมีแฟนแล้ว"

น่าเสียดายจัง! ฉันแค่เข้าหาเข

ฉันนิ่งเงียบในขณะที่ดิกสันจ้องมองมาที่ฉันเพื่อรอฟังคำตอบ

ฉันรีบกระโดดลงจากรถบัสทันทีที่มันหยุดที่สถานีถัดไป ฉันรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าเขาไม่ได้ตามมาด้วย ฉันนั่งแท็กซี่กลับไปที่ที่ฉันเคยไปรับรถและขับรถกลับบ้านเอง

คฤหาสน์ที่หรูหราดูว่างเปล่ามาก ฉันนั่งอยู่บนโซฟา ไม่สามารถจดจ่อกับสิ่งอื่นใดได้นอกจากที่ดิกสันพูด "ฉันยังคงติดค้างงานแต่งงานของหล่อนอยู่"

พูดตามตรง ดิกสันติดค้างงานแต่งงานของเกวนอย่างแน่นอน

เมื่อสามปีก่อน เกวนยอมแพ้ให้กับดิกสันมากพอ ๆ กับที่เขายอมแพ้ให้กับเธอ

แม้ว่าเธอจะปฏิเสธเงินสามล้านและยืนกรานที่จะอยู่ที่เมืองอู๋เคียงข้างดิกสัน เขาก็จะต้องเลิกกับเธอ

ดูเหมือนว่าไม่มีถูกและผิดในกรณีของพวกเขา

เขาควรจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับเธอเมื่อสามปีก่อน

ฉันเพิ่งเข้ามาแทนที่เธอและถึงเวลาแล้วที่จะต้องกอบกู้ทุกอย่างให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

ในขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่ ซัมเมอร์ จาคอปส์ ก็โทรมา

เธอเป็นเพื่อนของฉัน และพระเจ้าก็รู้ดีว่าฉันไม่มีเพื่อนมากนัก เธอทำงานที่บ้านน้ำชาธีมแมวใน

ฉันเคยฝัน เกิดขึ้นในคฤหาสน์ของชอว์ พ่อแม่ของฉันและดิกสันอยู่ที่นั่น พวกเขาคุยกันด้วยความคุ้นเคยเกี่ยวกับงานเลี้ยงวันเกิดปีที่ 23 ของฉัน

ฉันยืนอยู่ข้างโซฟาฟังดิกสันพูด น้ำเสียงของเขาอบอุ่นและอ่อนโยน “แคโรชอบสีแดง มาตกแต่งสถานที่ด้วยดอกกุหลาบสีแดงดีกว่า แล้วฉันก็จะเล่นเปียโน”

ดวงตาของดิกสัน เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างส่องมาที่เขาทำให้เขาดูหล่อและอบอุ่นมากยิ่งขึ้น ฉันอยากจะเอื้อมมือไปแตะคิ้วของเขา อย่างไรก็ตามนิ้วของฉันผ่านตัวเขาเข้าไปในอากาศ ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังอย่างตื่นตระหนก อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ตอบกลับ ฉันร้องไห้อย่างบ้าคลั่งและทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันก็กลายเป็นสีขาว

ตาของฉันลืมขึ้นและฉันเห็นว่าฉันอยู่ในห้องพยาบาล ฉันยังคงสวมชุดสีสดใสนั้นที่ฉันใส่ก่อนหน้านี้ ดิกสันยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา

รู้สึกราวกับว่าฉันไม่สามารถยอมรับผู้ชายเย็นชาตรงหน้าได้หลังจากที่ได้เห็น ดิกสัน เกร็ก ที่อบอุ่นและอ่อนโยนในความฝันของฉัน ฉันหลับตาและถามเขาเบา ๆ ว่า "เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้น่ะ?"

ดิกสันมองลงมาและไม่ตอบอะไร จู่ ๆ ผู้อำนวยการเกร็กก็ผลักประตูห้องให้เปิดออก เขามองดิกสันอย่างเย็นชาและกล่าวขอโทษ “เธอล้มลง หน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือด ฉันค่อนข้างตกใจถ้าเขาไม่มาโรงพยาบาลเพราะผู้หญิงคนนั้น เธอจะมาที่นี่ไหมและเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นไหม? แคโร เธอตามใจดิกสันมากเกินไปแล้ว เขาเป็นสามีของเธอและเธอต้องควบคุมเขา! "

สามี…

ฉันจำได้ว่าเราเพิ่งหย่ากันไป

ฉันเงยหน้าขึ้นมองดิกสัน คุณสมบัติที่แหลมคมของเขาเย็นยะเยือกไปถึงกระดูก ราวกับว่าเขาไม่สนใจสิ่งที่พ่อของเขาพูดเลย ฉันยิ้มและพูดว่า "คุณพ่อคะ พวกเราหย่ากันแล้วค่ะ"

รูม่านตาของดิกสันหดตัวเมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อำนวยการเกร็กก็อึ้งเช่นกัน บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันได้บอกแผนการของฉันกับเขาไปแล้วก่อนหน้านี้ เขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วและถามว่า “คุณเพิ่งบอกฉันเรื่องนี้เมื่อบ่ายเอง วันนี้ทำไมมันเร็วจัง …”

ฉันเม้มริมฝีปากและถามว่า “เร็วไปไหมเหรอ? ดิกสันเขาอยากจะหย่าตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว ฉันลากเวลามานานมากและไม่มีใครได้รับประโยชน์จากมัน โอ้ใช่ ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องธุรกิจมากนัก บริษัทชอว์จะล้มละลายภายใต้การบริหารของฉันไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะทิ้งมันไว้ให้คุณทั้งหมดฉันไม่รังเกียจแม้ว่ามันจะรวมเข้ากับบริษัทเกร็กก็ตาม”

ผู้อำนวยการเกร็กถอนหายใจและพูดว่า “เธอก็เลยแค่ให้เราแบบนั้น …”

เธอเบื่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในช่องท้อง เธอลุกขึ้นเพื่อออกจากโรงพยาบาล ดิกสันเดินตัวติดกับเธอ ในขณะที่เธอ กำลังจะเข้าไปในรถและขับออกไป เขาก็ขับรถมายบัคสีดำของเขาและหยุดตรงหน้าเธอ

เธอเลิกคิ้วและถามเขาว่า "คุณกำลังจะทำอะไร?"

“ขึ้นรถ ผมจะพาคุณกลับบ้าน"

ดิกสันไม่เคยขับรถของเธอมาก่อน เนื่องจากตอนนี้เราหย่ากันแล้ว เธอจึงไม่จำเป็นต้องยอมรับข้อเสนอของเขา เธอเตือนเขาเบา ๆ ว่า “ไม่จำเป็นหรอก รถของฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะทิ้งมันไว้ที่นี่ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? ดิกสัน มีพบก็ต้องมีจาก วันนี้คุณควรปฏิบัติกับฉันเหมือนคนแปลกหน้าเหมือนที่คุณเคยทำมาตลอด”

รถของเขาขับเร่งตามเธอมา เธอเข้าไปในรถและกลับไปที่คฤหาสน์ทันทีที่เขาจากไป เธอเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำร้อนทำจนเป็นสัญชาตญาณ น้ำร้อนในอ่างเปื้อนเป็นสีแดงภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที

มะเร็งมดลูกนี้เกิดจากดิกสันเป็นการส่วนตัว เขาฆ่าลูกของเธออย่างโหดเหี้ยมแล้วก็ฝังฉันก่อนที่ฉันจะฟื้น ฉันไม่สามารถยอมรับได้เลย

ในที่สุด สภาพร่างกายของเธอในตอนนี้ก็เป็นความผิดของเธอทั้งหมด

เธอไม่สามารถโทษใครหรือบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

ฉันหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า เมื่อถึงเวลาที่ฉันตื่นขึ้นมาก็เป็นอีกวันแล้ว น้ำนั้นเย็นเฉียบถึงกระดูก ฉันใส่เสื้อคลุมอาบน้ำและโทรหาผู้ช่วย เขารับข้อตกลงการหย่าร้างจากฉันและจากไป เขาจะส่งใบหย่าให้ฉันคืนนี้

ฉันจ้องดูเอกสารอย่างไม่วางตาและถามว่า "เธอได้ให้สำเนาอื่นกับเขาหรือเปล่า?"

ผู้ช่วยของฉันตอบว่า "ใช่ ฉันส่งเอกสารให้คุณเกร็กเป็นการส่วนตัว"

"เอาล่ะ ฝากเรื่องทั้งหมดของที่ทำงานไว้กับเขาตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป รับคนไปเก็บของที่คฤหาสน์ด้วย แล้วส่งคืนให้เขาในอีกสามเดือนต่อมา" ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อนที่จะดำเนินการต่อด้วยคำแนะนำอย่างนุ่มนวล "ช่วยฉันขอแผนกการเงินของบริษัทชอว์ให้โอนเงินห้าล้านไปยังบัตรธนาคารของฉัน ฉันจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทชอว์นับจากนี้ไป"

ผู้ช่วยของฉันตะลึง เขาถามว่า "ประธานชอว์ คุณ ... "

"ไปจัดการให้เสร็จ แล้วอย่าถามอะไรอีก"

หลังจากผู้ช่วยของฉันจากไป เงินห้าล้านก็ถูกโอนไปยังบัตรธนาคารของฉันทันที ฉันลุกขึ้นและเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดพร้อมกับแต่งหน้านิดหน่อย จากนั้นฉันออกจากคฤหาสน์ของเกร็กและกลับไปที่คฤหาสน์ของชอว์

คฤหาสน์ของชอว์ปรากฏในความฝันของฉันเมื่อคืนที่ผ่านมา

ฉันยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นอยู่นานและนึกถึงความฝันเมื่อคืนที่ผ่านมา ทุกสิ่งในความฝันดูเหมือนจะสมจริงเกินไป เขาพูดอย่างอ่อนโยนและอบอุ่นว่าฉันชอบกุหลาบแดง เขาเคยบอกว่าจะเล่นเปียโนให้ฉัน

ทำไมเวอร์ชั่นในฝันของเขาถึงสมบูรณ์แบบขนาดนั้นนะ?

ฉันหลับตาลง จากนั้นฉันก็ขึ้นไปชั้นบนและนอนบนเตียง บางทีอาจเป็นเพราะฉันไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดจากช่องท้องของฉันได้อีกต่อไปซึ่งฉันเรียกคุณคอนเนอร์ ขอให้เขาหายาที่อาจทำให้เส้นประสาทของฉันชา

ฉันอยู่ในคฤหาสน์ด้วยความงุนงงเป็นเวลาเจ็ดหรือแปดวัน เมื่อความเหงากำลังจะกลืนกินฉันในที่สุดฉันก็ลุกขึ้นและออกไปพร้อมกับบัตรธนาคารที่มีอยู่ห้าล้านใบ

เนื่องจากไม่มีใครรักฉัน ฉันจะหาใครสักคนที่จะมารักฉัน

มันไม่สำคัญว่าพวกเขาจะโกหกฉันหรือไม่

ฉันแค่อยากใช้เงินห้าล้านนี้เพื่อหาคนที่รักฉัน พวกเขาแค่ต้องรักฉันเป็นเวลาสั้น ๆ แค่สามเดือน

พื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะชั้นหนา เมืองอู๋นั้นสวยงามมากจนเกินคำบรรยาย ฉันเดินไปตามถนนท่ามกลางร้านค้ามากมายกลางหิมะ ในชุดคลุมสีทองและเสื้อคลุมตัวยาวสีขาวบริสุทธิ์ ต่างหูสีเงินอ่อน ๆ ที่ฉันสวมในวันนั้นเข้ากันได้ดีกับการแต่งหน้าของฉัน

มันช่างเป็นเมืองที่วุ่นวาย เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่วิ่งไปทุกทิศทางฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก ฉันจ้องมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา ในขณะที่ลมหนาวพัดพาเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาบนใบหน้าผมและเสื้อผ้าของฉัน อย่างไรก็ตามฉันไม่รู้สึกหนาวเลย บางทีฉันก็มึน ๆ บางทีฉันอาจมีบางอย่างที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ ฉันเริ่มติดตามผู้ชายหน้าตาธรรมดาข้างถนน

ในขณะที่เขายืนสูบบุหรี่อยู่คนเดียวฉันรวบรวมความกล้าและเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับบัตรธนาคารในมือ ฉันเปิดปากพูดคุยกับเขาและเสียงของฉันฟังดูอ่อนน้อมถ่อมตน “คุณอยากเดทกับฉันสามเดือนไหม? ฉันจะให้เงินห้าล้านตอบแทน”

เขาตะลึงกับคำขอของฉัน เขามองฉันราวกับว่าฉันเป็นคนโง่ หลังจากเงียบไปนานเขาก็พูดว่า "ขอโทษที ผมมีแฟนแล้ว"

น่าเสียดายจัง! ฉันแค่เข้าหาเขาเพราะฉันคิดว่าเขาอยู่คนเดียว

"ฉันเข้าใจแล้ว ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ"

ฉันเดินจากไปด้วยความผิดหวัง ไม่นา

บทที่ 8