บทที่ 90

มีสัญญาณมากมายที่บ่งบอกว่า ดิกสัน เกร็ก ไม่ได้ป่วยเป็นโรคความจำเสื่อมแต่ฉันไม่สามารถพิสูจน์ได้ จนถึงตอนนี้ “คุณแกล้งทำตลอดเวลา! คุณมันไร้ยางอาย!” ดิกสันมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ท่าทางสบาย ๆ ของเขากระทบความกังวลของฉันราวกับว่าฉันรู้เรื่องความจำเสื่อมปลอมของเขาไม่มีความหมายอะไรเลย ฉันถูกหลอก ส่วนหนึ่งของฉันต้องการกีดกันการเข้ามาของเขาและปล่อยให้เขาออกไปตากน้ำค้างทั้งคืน ราวกับรับรู้ถึงความตั้งใจของฉัน ดิกสันเตือนฉันว่า “ฉันบันทึกการโทรที่เรามี หากคุณไม่ปลดล็อกประตู ฉันจะส่งบันทึกไปยังแลนซ์” ฉันพูดไม่ออก มันเป็นกลรระเบิดที่ต่ำ ด้วยความโกรธและละอายใจฉันจึงลงไปชั้นล่างเพื่อเปิดประตู ฉันได้รับการต้อนรับด้วยภาพเฮลิคอปเตอร์บนสนามหญ้าของฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงสายลมของฤดูใบไม้ผลิผ่านชุดนอนบางๆของฉัน “เฮลิคอปเตอร์? จริงๆหรอเนี่ย? นั่นเป็นกลไกสำหรับคนรวย” ริมฝีปากของดิกสันโค้งเป็นรอยยิ้ม “ผมเป็นคนรวย” “หน้าด้าน” ฉันจ้องมองเขา “คุณดูโกรธ” เขากล่าว เขาก้าวเข้ามาหาฉันและลูบหัวฉัน มือของเขาลูบไล้ไปตามความยาวของผมขณะที่เขาถามว่า “ ผมจะเข้าใกล้คุณได้อย่างไรถ้าผมไม่ได้แกล้งทำเป็นความจำเสื่อม?” ฉ