บทที่ 875

ฉันหยิบกระเป๋าและขึ้นไปบนภูเขาพร้อมกับคนอีกสิบกว่าคน เมื่อเรามาถึงครึ่งทางฝนก็เริ่มตก ซึ่งมันเป็นเรื่องยากที่จะค้นหาใครสักคน GPS ช่างไร้ประโยชน์ในเวลาแบบนี้ เขาไม่มีอุปกรณ์ดิจิทัลใด ๆ อยู่กับตัว เขาน่าจะทิ้งมันไปเพราะกลัวว่าแซคคารี่จะใช้มันตามหาเขา พวกเรามาถึงสี่แยกหลังจากเดินมาประมาณสิบนาที ฉันแยกคนของฉันออกเป็นสองกลุ่ม ก่อนจะเดินขึ้นภูเขากันต่อ ในตอนนี้ฉันเหลือคนเพียงเจ็ดแปดคนอยู่ข้าง ๆ ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเราก็มาถึงบนยอดเขา ฉันที่รีบเดินไปพร้อมพวกเขาแทบจะทรุดตัวลงด้วยความอ่อนล้า! ฉันเดินอย่างยากลำบากในขณะที่สวมเสื้อกันฝนอยู่ ในตอนนั้นเอง ก็มีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นข้างหน้าเรา ฉันย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว ในขณะที่มองไปยังเหล่าบอดี้การ์ดและกระซิบ “ใครกันน่ะ?” “นายท่าน นั่นเอ็มมี่ครับ!” เอ็มมี่ก็รับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวจากทางฝั่งนี้เช่นเดียวกัน เธอเดินเข้ามาในขณะที่ถือร่มเอาไว้ และถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?” ฉันไม่ได้ตอบอะไรเธอ เพราะไม่ต้องการจะตอบ เอ็มมี่ถามฉันราวกับเธอกำลังเพลิดเพลินกับช่วงเวลานี้ “เธอมาตามหาใครเหรอ?” ฉันกรอกตา และพูดขึ้น “มันไม่มีอะไรเกี