บทที่ 826

ชายหนุ่มถามกลับมาด้วยสายตาที่อ่อนโยน “เพื่อนคนไหนเหรอครับ?” เหมือนฉันจะได้เสียงกระดิ่งดังขึ้นอีกครั้ง แต่ฉันก็ตอบเขาไปอย่างตรง ๆ “เขาเป็นเด็กที่แม่ของฉันเอามาเลี้ยงก่อนหน้านี้ค่ะ เขาไม่ค่อยจะเชื่อฟังเท่าไหร่เลยไปก่อปัญหาแล้วถูกแก้แค้น มันค่อนข้างแย่เลยล่ะค่ะ” ลูคัสถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณเป็นห่วงเขาเหรอครับ?” ฉันส่ายหน้าแล้วพูดกลับไป “มันไม่ใช่เพราะว่าฉันเป็นห่วงเขาหรอกนะคะ แต่ว่ามันเป็นหน้าที่รับผิดชอบที่แม่ทิ้งไว้ให้ฉัน ฉันรู้สึกผิดที่คิดแบบนั้นกับเขาจังเลยค่ะ” มันไม่ใช่เพราะว่าฉันเป็นห่วงเขา แต่ฉันแค่ไม่ได้เป็นห่วงเขาอย่างที่คิดไว้เท่านั้นเอง “อืม งั้นเราออกไปพร้อมกันดีไหมครับ?” “คุณมอร์คะ คุณไม่ไปเยี่ยมเพื่อนของคุณแล้วเหรอคะ?” “ความเป็นและความตายนั้นขึ้นอยู่กับโชคชะตาเท่านั้นแหละครับ” ในตอนนั้น ฉันไม่เคยคิดว่าฉันได้ช่วยชีวิตของวอลเลซไว้ ตอนที่ฉันบอกว่าฉันไม่ได้เป็นห่วงเขา ฉันช่วยให้เขารอดจากเงื้อมมือของเนบิวลาอย่างไม่ตั้งใจ ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ลูคัส มอร์ ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเนบิวล่านี่เอง เนบิวล่าที่ใคร ๆ ต่างหวาดกลัว ฉันไม่เคยเชื่อมโยงเขาทั้งสองคนด้