บทที่ 817

ทันใดนั้นฉันก็หมดสติไป ฉันไม่คาดคิดว่าจะหมดสติแม้แต่น้อย เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็เห็นชายคนนั้นนั่งอยู่ที่เบาะโดยสาร เขากำลังก้มหน้าก้มตาจดจ้องอยู่กับโทรศัพท์ ฉันอดกลั้นความรู้สึกอันยุ่งเหยิงไว้ก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อฝนเริ่มตกเบาลง ฉันก็ขับรถลงเขาต่อ ก่อนที่เราจะขับไปถึงใจกลางเมือง ชายคนนั้นก็ขอให้ฉันหยุดรถเพื่อให้เขาลง ฉันไม่ได้ตอบอะไรและจอดรถที่ริมทางหลวง ชายคนนั้นกางร่มสีแดงของเขาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณมากครับคุณผู้หญิง หากโชคชะตานำพา เราคงได้พบกันอีกครั้ง นี่ครับ ค่าโดยสาร” เขาส่งเงินให้ฉันหนึ่งร้อยเหรียญ ฉันไม่ได้ปฏิเสธ และขับรถออกมาหลังจากนั้น ฉันเห็นเขามองตามเส้นทางที่ฉันจะขับไปจากกระจกมองหลัง เขายืนมองฉันอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน ฉันหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะเลี้ยวไปเลนขวาของถนนและขับออกมา กว่าจะกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว เพราะความเหนื่อยล้า ฉันนอนลงบนเตียงและหลับไปอย่างรวดเร็ว ในคืนนั้นฉันฝันประหลาด ฉันฝันถึงบางอย่างที่เกิดขึ้นตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก และฝันถึงคนที่ฉันเองก็ไม่รู้จัก ฉันไม่รู้จักคน ๆ นั้น ที่อยู่ ๆ ก็เข้ามาอยู่ในความฝันฉัน ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัดด้วยซ้ำ