บทที่ 811

ชายที่เรียกตัวเองว่าคนที่เดินผ่านมานั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหลังซึ่งอยู่ในมุมเงียบสงบ ซึ่งมันไม่เป็นที่สนใจของผู้คนเลยแม้แต่น้อย ฉันคิดว่าเขาคือลูกค้าธรรมดาทั่วไป ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับเขาอีก ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น แซคคารี่ก็กลับมารับฉัน ฉันบอกลาซัมเมอร์และออกมาจากร้านน้ำชา ในขณะที่ฉันเดินเข้าไปใกล้รถ ผู้ช่วยแยร์ก็ลงมาจากรถก่อนจะเปิดประตูให้ฉัน เขาทักทายฉันด้วยความนอบน้อม “เชิญครับคุณนายชิค” ฉันยิ้ม “ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนี้ก็ได้ค่ะ” “ต้องสิครับ” เขาตอบ เมื่อเข้ามานั่งในรถ ฉันก็พบเข้ากับท่าทีอันเย็นชาของแซคคารี่ ฉันกอดแขนเขาและถาม “คุณไปพบเพื่อนเก่าคนไหนมาเหรอคะ? ซัมเมอร์บอกฉันว่าสตีเฟนก็ไปพบเพื่อนเก่าเหมือนกัน เป็นคนเดียวกันหรือเปล่า?” แซคคารี่เปลี่ยนเรื่องก่อนจะตอบฉัน “เพื่อนเก่าที่ฉันไม่ได้เจอมานานแล้ว ฉันคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เจอเขาอีก...” คนที่แซคคารี่เรียกว่าเพื่อนคงไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปเป็นแน่ ฉันกอดแขนเขาแน่นขึ้น “กลับบ้านกันเถอะค่ะ” ท่าทางแซคคารี่ไม่ได้ผ่อนคลายลงเลยแม้เราจะมาถึงบ้านแล้ว ในตอนที่พวกเรากำลังจะเข้านอน อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมา “ชาร์ลสเกษียณแล้ว” “คุณห