บทที่ 808

ฉันรีบพูดขัดเขาทันที “พูดจาอะไรไร้สาระอย่างนั้นคะ?” “ไม่มีอะไรหรอก” เขาพึมพำเบา ๆ แต่ฉันก็รู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ข้างในใจของฉัน แต่ฉันก็บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร ฉันรอแซคคารี่กินโจ็กเสร็จก่อนที่จะเดินลงไปเล่นกับเจดข้างล่าง ตอนที่ฉันเดินลงบันไดไป ฉันก็ได้รับข้อความจากวอลเลซ [วอลเลซ: ฉันอยากมาที่เมืองอู๋] มันจะมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นไหมถ้าหากเขามาที่นี่? ฉันรีบตอบข้อความของเขา [แคโรไลน์: ช่วงนี้ฉันค่อนข้างยุ่งน่ะ] [วอลเลซ: งั้นเธอว่างตอนไหนล่ะ?] ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับวอลเลซกันนะ? [แคโรไลน์: ทำไมเหรอ?] [วอลเลซ: เมื่อวานนี้แม่ว่าฉันอีกแล้ว] วอลเลซใช้คำว่า ‘อีกแล้ว’ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็รู้ว่าเขากำลังต้องการความเห็นใจจากคนอื่นอยู่ ฉันถอนหายใจแล้วเรียบเรียงข้อความของฉัน [แคโรไลน์: ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่ต้องสะสางเยอะมาก นายควรรอสักพักก่อนที่จะมาที่เมืองอู๋นะ แต่ยังไงก็อย่ามาสร้างเรื่องที่นี่ล่ะ] ฉันเคยรับมือกับวอลเลซอย่างหนักมาก่อน ฉันเลยไม่แน่ใจว่าเรามาอยู่ฝ่ายเดียวกันได้อย่างไร ฉันต้องนึกถึงความรู้สึกของเขาเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ แถมฉันต้อ