บทที่ 730

พวกเราเปิดหน้าต่างรถเพื่อเพลิดเพลินกับสายลมเอื่อย ๆ ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกด้อยค่าในตัวเองของซัมเมอร์ มันแสดงให้เห็นอยู่ทั่วใบหน้าของเธอ ในตอนนั้น เธอคงว้าวุ่นใจ โดยเฉพาะเมื่อเธอต้องเผชิญกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เธอคงต้องอารมณ์เสีย โดยเฉพาะเมื่อเธอพูดคำพวกนั้นออกมาให้ฉันฟัง! ฉันกุมมือเธอไว้แน่นและปลอบโยนเธอ “อืม ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอนะ” ซัมเมอร์ถอนใจออกมา “เมื่อคืนนี้มันควรจะเป็นวันที่สงบสุขอีกวันกับเขา ฉันโทษตัวเองที่ฉันล้มลงบนตัวเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ปกติแล้ว เราจูบกัน... บลูสันไม่ได้เกลียดมันเลยแม้แต่น้อย เมื่อคืนนี้ฉันคิดว่าฉันจะปล่อยให้มันเป็นไป แต่ฉันเห็นความเย็นชาในดวงตาเขา ฉันตีความจากสายตาที่เย็นชาของเขาว่าเขาคงจะไม่ชอบ แคโร เขาเป็นสุภาพบุรุษที่ทรงเสน่ห์ ถึงแม้สายตาของเขาจะอ่อนโยนและสงบ แต่เขาก็เป็นคนเย็นชา ฉันเดาความคิดเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย แต่ฉันก็รู้สึกสงบเมื่ออยู่เคียงข้างเขา ความน้อยเนื้อต่ำใจของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันอาจเสียเขาไปได้ทุกเวลา” ซัมเมอร์บอกว่าเธอรู้สึกเหมือนเธอจะเสียเขาไป... ดูเหมือนเธอเริ่มจะแคร์บลูสัน บางทีมันอาจไม่ได้เป็นเพราะความรัก แต่เธอก็ยังคงใส