บทที่ 717

และในตอนที่ฉันกำลังจะกลับบ้าน จู่ ๆ ก็มีสายแปลกโทรเข้ามาซึ่งเป็นเบอร์ที่มาจากในเมืองอู๋ ฉันสงสัยว่าใครจะโทรมาในเวลานี้ เลยลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะกดรับสาย “ไม่ทราบว่านี่คือใครคะ?” “พี่แคโรโลน์ นี่ซีซี่เองค่ะ” ฉันรีบมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล ตอนที่ฉันไปถึงที่นั่น ฉันก็เห็นบาดแผลเต็มตัวดิกสัน มันดูเหมือนว่าเขาตกลงมาจากที่สูง แต่ก็ไม่ได้มีรอยแผลบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ฉันขมวดคิ้วแล้วถามเธอกลับไป “มันเกิดอะไรขึ้น?” ดวงตาของซีซี่บวมจากการร้องไห้ เธออธิบาย “ฉันคุยกับพี่แลนซ์แล้วก็แนะนำให้พาลูกพี่ลูกน้องของฉันไปเยี่ยมพี่ สุดท้ายแล้ว คนที่เขาอยากพบมากที่สุดก็คือพี่ แต่พี่แลนซ์บอกฉันว่าพี่มีชีวิตของพี่ เราเลยไม่อยากรบกวนน่ะค่ะ!” “พี่แลนซ์บอกดิกสันทุกวันว่าพี่ไม่ใช่ภรรยาของเขาแล้ว พี่แลนซ์อยากให้เขาตื่นขึ้นสักที แต่พี่ดิกสันก็ไม่ยอมเชื่อ เขาถึงกับคลุ้มคลั่งไปแล้วสองสามครั้ง แต่พี่แลนซ์ก็เอาเขาอยู่” “พี่แลนซ์พูดอะไรไม่ดีบางอย่างเมื่อเช้านี้ แต่ดิกสันก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับมาเลย แล้วจู่ ๆ เขาก็หายตัวไปตอนกลางคืน ตอนที่ฉันเจอเขา เขากำลังนอนคดตัวอยู่ในซอย ๆ หนึ่งแล้วก็เต็มไปด้วยบาดแผล! เขาเกื