บทที่ 692

‘ลูกเป็นคนที่น่าสงสาร’ ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันเป็นคนที่น่าสงสารตรงไหนกัน?! ฉันยังคิดไม่ออกว่าทำไม แต่ก็หยุดคิดเรื่องนี้ไปก่อน ฉันต้องทำตัวเองให้สงบ และปลอบความรู้สึกของร่างสูงตรงหน้า ดังนั้น ฉันจึงกอดเอวหนาของแซคคารี่ไว้แน่น และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พี่รองคะ ฉันจะปฏิบัติต่อคุณอย่างเย็นชาไปทำไมกัน? ฉันแค่ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับคุณอย่างไรดี ฉันกลัวว่าคุณจะโทษว่าเป็นความผิดของฉัน” แซคคารี่หายใจถี่ ฉันลุกขึ้นจากอ้อมแขนเขา และจูบคางร่างสูงอย่างคุ้นเคย ฉันต้องมอบความอบอุ่นให้แก่เขา ดังนั้นฉันจึงพูดขึ้นอย่างหนักแน่น “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ชอบพี่รอง แม้จะมีบางอย่างเกิดขึ้นในอนาคต ฉันก็จะยังรักคุณเหมือนอย่างเคย ฉันไม่มีวันทิ้งคุณไป ไม่มีทางในชาตินี้ หรือแม้กระทั่งในชาติหน้า!” ในอดีตตอนที่ฉันคบกับดิกสัน พวกเราแทบไม่จูบกันเลย เมื่อฉันได้พบกับแซคคารี่ เขาเป็นคนสงบเสงี่ยมที่ควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี บางทีอาจเป็นเพราะงานศพยังคงดำเนินอยู่ แซคคารี่จึงปล่อยฉัน และไม่ได้ล่วงล้ำอะไร เขาเพียงกอดฉันไว้แน่นในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา โดยไม่พูดอะไรสักคำ! ลีโอพูดถูก ผู้ชายต้องการแค่เพียงความอบอุ่นที่แสนธร