บทที่ 674

ฉันรู้สึกคันยุบยิบบนใบหน้า และมันก็ยังอยู่ที่เดิมเมื่อฉันยื่นมืออกไปจับหน้าตัวเอง ฉันลืมตาขึ้นอย่างงุนงง และเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของร่างสูง นิ้วเขากำลังลูบไล้แก้มฉันอย่างแผ่วเบา ฉันขยับตัวด้วยความขี้เกียจ ก่อนจะยื่นมือออกไปกุมมือเขา และถามขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า “คุณไปอยู่ไหนมาคะ? ฉันรอคุณอยู่ที่นี่มาตั้งนาน ฉันคิดว่าคุณ... คุณแม่ของฉัน...” ฉันพูดไม่ออก แซคคารี่ก้มหัวลงมา และเอาหน้าผากของเขามาแตะกับของฉันราวกับเขารับรู้ได้ถึงความเศร้าภายในใจฉัน ลมหายใจของเขารดลงบนใบหน้า และนั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกสงบ ฉันพูดอย่างโศกเศร้าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อในดวงตาใส “ฉันเคยคิดว่าฉันไม่มีความผูกพันธ์ใด ๆ กับท่านเลยในชีวิตนี้ แต่ฉันกลับค้นพบความลับของท่าน ฉันค้นพบว่าท่านรักฉัน และมันก็เป็นความลับ และการเสียสละ ท่านเป็นคุณแม่ที่ฉันต้องการมาตลอด! พี่รองคะ ฉันอยากจะสนิทกับท่านให้มากกว่านี้ แต่ท่านกลับจากไปแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนถูกปิดบัง หมดหนทาง และเจ็บปวดเหลือเกิน” แซคคารี่กอดฉันไว้แน่นในอ้อนแขน และพูดด้วยเสียงแหบ “ฉันขอโทษนะ เบล” ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแซคคารี่ถึงขอโทษฉัน ฉันไม่รู้เลยว่าเขาแอบทุกข์ทรมานเช่นเดียวก