บทที่ 672

“นอกจากคุณแม่แล้ว ฉันยังมีเธอ?” วอลเลซถามด้วยท่าทีประหม่าอย่างที่สุด ราวกับเขากลัวว่าฉันจะปฏิเสธเขา ฉันกลัวบุคลิกที่แปรปรวนของเขา แม้กระทั่งยารายังหวาดกลัวเขา และแซคคารี่ก็ขอให้ฉันไม่ทำตัวเหินห่างเขา ฉันพยักหน้า “พวกเราคือครอบครัว” จู่ ๆ วอลเลซก็หันกลับไปมองคุณแม่ และถามท่านอย่างประหลาดใจ “คุณแม่ได้ยินหรือเปล่า? แคโรบอกว่าผมคือครอบครัวของเธอ” วอลเลซดีใจขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้นและเดินไปรอบ ๆ ห้องไม่ยอมหยุด และพูดพึมพำ “แคโร คุณแม่เป็นสมาชิกครอบครัวคนแรกของผม และเธอก็คือคนที่สอง ราฟกับเบลล่าคือคนที่สาม! แคโร ฉันจะบอกให้นะ หลังจากที่เกิดมาฉันก็ถูกครอบครัวทอดทิ้ง ไม่มีใครดูแลฉันเลย... ใช่แล้ว...” จู่ ๆ วอลเลซก็หยุดเดิน และพูดด้วยสายตาที่โหดร้าย “ใครบางคนให้กำเนิดฉัน แม่ผู้ให้กำเนิดผมแข็งแรง ร่ำรวย และมีอำนาจ เธอสามารถเลี้ยงดูฉันได้เป็นอย่างดี! แต่เธอไม่ต้องการฉัน ดังนั้นก็เลยไม่มีใครดูแลผมมาตั้งแต่วันที่ผมเกิด ในตอนที่ผมมีอายุได้สองสามขวบ พวกเขาก็ตัดสินใจทอดทิ้งฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่... แคโร ในตอนนี้พวกเขาหวาดกลัวฉัน! พวกเขาขอร้องให้ฉันปล่อยพวกเขาไป แม้ฉันจะไม่ได้สนใจพวกเขาเลยสักนิด