บทที่ 670

วอลเลซวางสายใส่ฉันอีกครั้ง ฉันสงสัยว่าฉันจะไปทำให้เขาโกรธ เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน และฉันก็ไม่ต้องการไปกวนอารมณ์เขา ท้ายที่สุดแล้ว ฉันไม่ต้องการมีปัญหา วอลเลซคือตัวแทนของปัญหา ฉันวางโทรศัพท์ลงและเอนหลังพิงบนโซฟา ฉันรีบห่อตัวกับผ้าห่ม แซคคารี่พูดอย่างนุ่มนวลเมื่อเขาเห็นฉันเป็นแบบนี้ “เธอนี่เหมือนลูกแมวเลย เธอดูหงุดหงิดนะ ใครโทรมาเหรอ?” ฉันบอกตรง ๆ “วอลเลซค่ะ เขาพาราฟกลับมาส่งที่เมืองอู๋” เมื่อฉันเอ่ยถึงวอลเลซ แซคคารี่ก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันแผ่วเบา “วอลเลซปฏิบัติต่อเธอเหมือนดั่งครอบครัวของเขา หากเป็นเช่นนั้น เธออย่าตีตัวออกห่างเขา เขาเป็นคนที่ทำอะไรไม่คิดเสมอ ยิ่งเธอตีตัวออกห่างเขามากเท่าไหร่ เธอจะยิ่งตกอยู่ในอันตรายมากเท่านั้น” ฉันถามเขาอย่างประหลาดใจ “แต่คุณเคยบอกให้ฉันอยู่ห่าง ๆ เขาไว้ คุณบอกว่าเขาเป็นคนอันตรายและทำอะไรไม่คิด!” แซคคารี่อยู่ในท่าที่ผ่อนคลาย และเอนตัวลงบนโซฟา ผู้ช่วยแยร์ที่รับรู้ได้ถึงเหตุการณ์จึงจากไปพร้อมกับคนอื่น ๆ แซคคารี่เงียบไปสักพักก่อนเริ่มอธิบาย “ไม่ว่าจะยังไง วอลเลซก็เป็นบุคคลอันตราย สิ่งที่สำคัญก็คือบุคคลิกที่ไม่มั่นคงของเขา เขาไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมาจากการก