บทที่ 620

ใบหน้าของเอ็มมี่ไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด กลุ่มชายเหล่านี้จับตัวฉันไว้อย่างเเน่น ฉันไม่สามารถหนีออกไปได้เลย ในเวลาเดียวกัน กลุ่มชายใส่ชุดดำปรากฏตัวขึ้นและล้อมคฤหาสน์ไว้อย่างรวดเร็ว ในตอนเเรก ฉันนึกว่าพวกเขามาด้วยกัน เเต่ฉันสังเกตได้ว่าชายสองคนที่ถือกล่องอุปกรณ์เกิดอาการวิตกขึ้นมา พวกเขาไม่คิดว่าจะมีกลุ่มคนคอยคุ้มกันคฤหาสน์เยอะขนาดนี้ จากนั้นพวกเขาก็จ่อปืนมาที่หัวของฉัน “แยกตัวออก! ปล่อยให้พวกเราออกไปซะ!” เอ็มมี่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เธอพูดอย่างเย้ยหยัน “พวกโง่ ไม่รู้เหรอว่าที่นี่คือที่ไหน? นี่คือฐานที่ใหญ่ที่สุดของเเซคคารี่นะ เขาจะไม่วางแผนสำรองไว้เลยหรือไง? ฉันไม่รู้ว่าพวกแกคอยคุ้มกันใคร แต่ฉันเดาว่าพวกเขาคงจะไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก ไม่อย่างนั้น พวกแกจะทำตัวโง่ ๆ แบบนี้ไหมล่ะ?” ฉันสังเกตได้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันกำลังรู้สึกกลัวขึ้นมาจริง ๆ ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเงียบสงบเเละพยายามที่จะโน้มน้าวพวกเขา “ปล่อยฉัน แล้วฉันจะปล่อยพวกนายไป ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่สนใจชีวิตของนายกับพวกเพื่อน ๆ ของนายหรอก!” ฉันเกือบจะโน้มน้าวพวกเขาได้เเล้ว พวกเขารู้ว่าคงจะหนีไปไหนไม่ได้อีกต่อไป เ