บทที่ 572

นี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เขาเป่าผมให้ฉัน แต่เขาอ่อนโยนเป็นพิเศษ ผมของฉันหนาเเละยาว เขาเลยต้องใช้เวลาเป่าเกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อให้มันเเห้ง หลังจากนั้นเขาก็หวีผมให้ฉันอย่างอ่อนโยน ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป ในที่สุดเขาก็ถามออกมา “เบล เธอโกรธฉันอยู่เหรอ?” เป็นคำถามที่งี่เง่าอะไรเช่นนี้! เขารู้ว่าฉันโกรธเขาอยู่! ฉันเดาว่าเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ฉันไม่เคยเย็นชากับเขาแบบนี้มาก่อน! ฉันไม่ตอบคำถามเขา จู่ ๆ เขาก็สวมกอดฉันจากด้านหลังพร้อมกับเอาคางเกยไหล่ฉัน เขาขอร้องด้วยน้ำเสียงที่แสนดึงดูด “เบล ได้โปรดอย่าโกรธฉันอีกเลยนะ โอเคไหม?” มันเป็นการจู่โจมที่ได้ผล! แซคคารี่คนนี้ยากที่จะรับมือจริง ๆ! อย่างไรก็ตาม ฉันยังคงรู้สึกเคืองอยู่ เพราะเขากลับรออยู่ด้านนอกคฤหาสน์ตั้งหกชั่วโมงแทนที่จะเข้าไปพบเด็ก ๆ เขาคิดอะไรของเขากันนะ?! ฉันพูดไม่ออก และโมโหด้วย ฉันบังคับให้ตัวเองสงบไว้เเล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้โกรธค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แซคคารี่กอดฉันเเน่นเเละพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ฉันทำอะไรผิดเหรอ?” เขาไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิดไป! ทำอย่างกับว่าฉันเป็นคนเดียวที่งี่เง่าและน่ารำคาญ ฉันอยากจะเหวี่ยง