บทที่ 44

ฉันหันไปหาเจ้าของเสียงนั่น ก่อนจะยืนนิ่งงุนงันปนตกใจเพียงเพราะสายตาอ่อนโยนจากชายคนนั้น แต่เมื่อฉันพยายามจ้องกลับเข้าไปในดวงตาของเขา สิ่งที่สะท้อนออกมามีเพียงแค่ความเย็นชาและระยะห่างระหว่างเรา ดิกสันพูดถูก พวกเขาพี่น้องไม่ต่างกันเลยซักนิด ทั้งความเย็นชานี้ และความรู้สึกไกลห่างที่ฉันได้รับ หญิงสาวพยายามใช้น้ำเสียงหนักแน่นเพื่อยืนยัน “ฉันแค่มาทานข้าวเฉย ๆ” ลอเรนยิ้มพลันเอ่ย “ถ้าฉันรู้ว่าพี่จะมานะ เราคงได้ทานอาหารด้วยกันไปแล้ว” ริมฝีปางบางเม้มเบา ๆ พร้อมอธิบาย “ฉันพึ่งจะเสร็จงานที่ออฟฟิศน่ะ ฉันไม่ได้ต้องการจะเบี้ยวเธอนะ” แคโรไม่อยากจะผลัดนัดหรือทำให้ลอเรนรู้สึกแย่จากการปฏิเสธของเธอ และฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำเหมือนลอเรนเป็นไม้กันระหว่างเธอกับชายหนุ่ม ทว่าเธอกัลไม่พร้อมจะสู้หน้าแลนซ์ในตอนนี้จริง ๆ ลอเรนค่อย ๆ เอื้อมมือมาขว้าแขนของฉันไว้ พลางเอ่ยชื่นชม “พี่แคโคไลน์ พี่เป็นคนที่สวยมา ๆ เลย การแต่งหน้าอ่อน ๆ แบบนี้ทำให้พี่ดูเด็กลง น่ารักเหมือนเด็กน้อยเลยค่ะ พี่อายุเท่าไหร่กันแน่คะเนี่ย พี่แคโรไลน์?” เมื่อได้ยินลอเรนพูดแบบนั้น สายตากลับตวัดมองไปยังแลนซ์ที่ยืนมองเราคุยกันอยู่เงียบ ๆ อย่างลืมต