บทที่ 41

ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าดิกสันพยายามปั่นหัวฉันอยู่นะ?! ฉันบิดข้อมือออก ก่อนจะนั่งลงบนเตียงตามเดิม เป็นจังหวะเดียวกันกับตอนที่ได้ยินเสียงปี๊บจากโทรศัพท์ คิ้วสวยขมวดเข้าหากันก่อนปรายตามอง มันคือข้อความจากเฮนรี่ “ให้ผมช่วยไหม?” ดิกสันถาม เขาอาจจะจับได้ว่าฉันไปสถานีตำรวจมาก็ได้... แคโรรีบเอ่ยปัด “ไม่ต้อง” ฉันยังไม่สามารถปล่อยเรื่องของ เกวน เวิร์ท ไปได้ แคโรได้แต่คิดในใจพลางจ้องมองเงาสะท้อนใบหน้าอันเปลือยเปล่าไร้ซึ่งเครื่องสำอางของตน ใบหน้าที่ขาวนวลละเอียดพร้อมรอยแผลเป็นจาง ๆ ปรากฎต่อหน้าอีกครั้ง เธอเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่มั่นใจ “คุณลบเครื่องสำอางให้ฉันเหรอ?” ขายาวก้าวเท้าเข้ามานั่งลงบนเตียงข้างเธอ มือหนาคว้ามือของเธอไปจับพร้อมสอดแทรกนิ้วของเขาเข้ามาประสานไปกับนิ้วเรียวเล็กของเธอ พลันเสียงทุ้มเอ่ย “ใช่แล้ว ผมกลัวว่าคุณจะไม่สบายตัวเวลานอน” หญิงสาวหงุดหงิดขึ้นทันควัน พร้อมดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น “ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับใบหน้าของฉัน โดยเฉพาะคุณ เพราะคุณเป็นคนสร้างรอยแผลเป็นนี้ให้ฉัน!” เมื่อได้ยินแบบนั้น ดิกสันทำได้เพียงนั่งเงียบพักใหญ่ ซักพักจึงผ่อนลมหายใจออกมาพลางตอบ “ผมข